De wereld is terug bij àf

Hoe kort geleden is het nog maar? Hoe het zij, 1989 was voor het Westen een prachtig jaar.  De Sovjetunie stortte in elkaar.  Perestrojka en Glasnost hadden hun werk gedaan. Het ene na het andere Oostblokland nam afstand van de communistische dictatuur. In 1991 bestond de Sovjet-Unie niet meer. Het einde van de Koude Oorlog was een feit.

Inmiddels is de wereld bijna dertig jaar verder. In de tussentijd is Rusland een stuk kleiner geworden. De oude leiders zijn niet meer. Het communisme lijkt voorgoed verdwenen. Andere vijanden zijn verschenen. Toch is een en ander hetzelfde gebleven.

De verwijdering tussen het Westen en Rusland lijkt alweer totaal. De Russische president Vladimir Poetin regeert in de traditie van zijn voorgangers-dictators. Heerst en verdeelt. Zijn vrienden vergaren rijkdom en macht. Politieke tegenstanders  worden letterlijk en figuurlijk onschadelijk gemaakt.

Buitenlandse successen moeten het volk tevredenstellen. Oorlogen en oorlogjes worden gevoerd. Waar hij kan, probeert  Poetin de oude rol van wereldleider te heroveren. De Verenigde Staten blijft de gedroomde tegenstander. De omsingeling moet worden doorbroken.  De westerse bondgenoten uit elkaar spelen, is een geliefde tactiek.  Vadertje Rusland wil gehoord worden.

“Handel uit kracht”, leerde George Kennan de Amerikanen al.  Blijkbaar gelooft Poetin dat het Westen deze wijze les verleerd is. Ziet hij mogelijkheden. Gelooft dat nog weer betere kernwapens hem voordeel zullen brengen.

De vraag is nu wat de Russische president precies beoogt.  Voorziet hij de inzet van kernwapens om zijn doeleinden te bereiken? Of  wil  hij een nieuwe wapenwedloop ontketenen?

De tijd zal het leren. Maar geruststellend is de gedachte niet, al is het maar omdat  ook Vladimir Poetin zich herinnert dat het Sovjetrijk juist aan de wapenwedloop ten onder is gegaan. Kortom, de  wereld is weer terug bij àf.