Democraten houden adem in
Het zijn maar deelstaatverkiezingen die morgen plaatsvinden. Toch houdt iedere weldenkende democraat de adem in. In de Duitse deelstaten Thüringen, Saksen en Brandenburg dreigt de extreemrechtse Alternative für Deutschland de grootste partij te worden. Het hoeft niet. De kiezer kan nog tot inkeer komen. De meest recente opiniepeilingen spreken niettemin duidelijke taal. In Thüringen en Brandenburg leidt de AfD. In Saksen kan de CDU rekenen op 32 procent van de kiezers. De AfD zit de christendemocraten echter met 30 procent op de hielen.Drie deelstaten in het voormalige Oost-Duitsland dreigen in handen te vallen van politici die in van alles geloven, maar niet in de westerse democratie. Wellicht kunnen christendemocraten, socialisten en Groenen in Saksen nog tot een democratisch monsterbond komen.
Zeker is dat allerminst, al is het maar omdat een partij als de CDU het naderende onheil probeert te voorkomen door de ontevreden ongelukkige kiezers te verleiden met radicale standpunten. Daarbij gaat het ondermeer om de aanpak van asielzoekers, de oorlog in Oekraïne en de verhouding tot Rusland.
Een extra obstakel voor die uitweg is bovendien de opkomst van de radicale partij aan de linkerzijde van het politieke front, de BSW, Bündnis Sahra Wagenknecht. Ook die partij doet het goed in de peilingen.
Verantwoordelijk daarvoor is de 45-jarige Sahra Wagenknecht. Groot geworden in de voormalige DDR, dochter van een Duitse moeder en Iraanse vader kwam ze na haar studie terecht bij Die Linke. Scheidde in 2013 van haar eerste man, om een jaar later te hertrouwen met ene Oskar Lafontaine.
Diezelfde Lafontaine kennen de Duitsers maar al te goed. De 81-jarige oud-ministerpresident van Saarland, oud-minister van financiën, oud-voorzitter van de SPD weet als geen ander hoe de Duitse politieke hazen lopen.
Zo sloot de voormalige sociaaldemocraat zich in 2005 aan bij de linkse Wahlalternative , de WASG die twee jaar later samenging met de PDS, de voortzetting van de Oost-Duitse Socialistische Eenheidspartij Duitsland (SED). Met als resultaat de partij, Die Linke.
Waarmee gezegd, Sahra Wagenknecht staat er niet alleen voor.
En nee, niets is zeker. Duitsland mag zijn herinneringen hebben aan een tijd dat radicaliserende rechtse en linkse krachten vechten om de macht. Kiezers kunnen verlangen naar een recent verleden. Weinig op hebben met de Europese Unie, fel tegen de immigratiepolitiek zijn en denken dat zaken gedaan kunnen worden met het Rusland van Poetin. Te elfder ure kunnen zij nog altijd anders besluiten.
Tegelijk liegen de feiten niet. Bedenk, in het geding zijn drie deelstaten in het oosten van Duitsland . Samen zijn ze goed voor nog geen acht miljoen inwoners. De mensen hebben een verleden. Zij zijn ontevreden. Het probleem blijft dat juist zij de les van 1933 niet goed begrepen hebben.