Dit is erger nog dan 1974

Groter dan Johan Cruyff kon natuurlijk niet. Maar een grotere kampioen dan de rest van Ajax’ Godenzonen, dan Fanny Blankers-Koen, Ard Schenk, Leontien van Moorsel en Epke Zonderland, was ze op voorhand. Groter zelfs dan Rembrandt, had Matthijs van Nieuwkerk haar al besteld om het feest te vieren in De Wereld Draait Door.

Maar wie zag hoe Dafne zich in de eerste uren van de zondag door de 100 meter sleurde, heeft louter stiekeme hoop dat de 200 meter beter zal lukken. Derde, tweede kan ze nog worden, misschien. Alleen is zilver, laat staan brons voor ons  niet genoeg, en dat verhaal over een geïrriteerde lies ervaren we als een slechte smoes.

Wij eisen goud. Met minder doen we het niet. Dan zijn de Spelen mislukt. Zilveren Tom Dumoulin is al met stille trom gevlucht, maar toen hadden we Dafne tenminste nog. Na zondag is een grote grijze deken over ons heen gevallen, en hoe harder de Rio-verslaggevers  de grootheid van Dorian van Rijsselberghe en Elis hoe heet ze ook alweer, de ether in schreeuwen, hoe somberder onze wereld eruitziet.

Dit is erger dan de niet-plaatsing voor het EK van het Nederlands voetbalelftal. Erger dan het verlies tegen Duitsland in de finale van 1974, en dat in de wetenschap dat Dafne de 200 meter nog lopen moet.