Een bankencatastrofe voorkomen

Daarover zijn we het intussen wel eens. De Europese operatie om Griekenland van de schulden af te helpen, beoogde in de eerste, tweede en derde plaats de redding van de Duitse en Franse banken die vijf jaar geleden voor zo’n 100 miljard euro aan leningen in Griekenland hadden uitstaan.

Dat een oplossing veraf is, lijkt een eufemisme. Wel hebben de Grieken in de afgelopen vijf jaar flink ingeleverd. Niettemin blijven de schulden zich ophopen. Ook is de werkloosheid torenhoog, en wil het tot de noodzakelijke hervormingen niet echt komen. “Eigen schuld. De Grieken moeten eerst orde op zaken stellen. Ze leven op veel te grote voet. Corruptie is de regel”, is het ferme standpunt van de Europese Unie waarin Nederland een stevig woordje meespreekt.

Intussen zijn niet alleen de Grieken, maar ook de Duitse, Franse en Nederlandse belastingbetalers de dupe. Waarmee een bankencatastrofe is voorkomen. Maar dan, groot nieuws, de twee bestuursvoorzitters van de machtige Deutsche Bank zijn afgetreden. Zij zagen zich daartoe gedwongen omdat het vertrouwen ontbrak. Slechte prestaties zijn daar debet aan. Bovendien is de bank betrokken bij een reeks van schandalen waaronder het manipuleren van de Liborrente, terwijl er ook nog eens een onderzoek gaande is naar witwaspraktijken in Rusland.

De Deutsche Bank heeft niet alleen al 9 miljard euro aan boetes betaald, er staat nog voor 7 miljard aan boetes uit. De Griekse schuldenkwestie nadert een climax. Een Grexit dreigt. Maar Grexit of geen Grexit, steeds pregnanter wordt de vraag waarom Europa zo hardnekkig vasthoudt aan een oplossing om al die miljarden niet aan te wenden voor een fatsoenlijke schuldensanering maar te stoppen in een bodemloze bankenput?