Een begrafenis in Israel
Toen voormalig Israelisch premier Ariel Sharon in 2014 overleed moest er halsoverkop een begrafenis worden georganiseerd. Joodse tradities stellen dat iemand zo snel mogelijk na overlijden wordt begraven. De organisatie zelf was even stuntelig als indrukwekkend. Busjes met de politieke elite van Israel en hoogwaardigheidsbekleders uit andere landen werden door de woestijn gereden op weg naar Sharon’s laatste rustplaats; een afgelegen schapenboerderij. De boomlange PVV-leider Geert Wilders en Minister van Staat Wim Kok opgevouwen naast voormalig Brits premier Tony Blair en de Amerikaanse vice-president Joe Biden om vervolgens ten midden van veel te grote zonnebrillen en zandstormen urenlang te luisteren naar eerbetuigingen en gebeden.
Hoe interessant de begrafenis zelf ook was. De buitenlandse bezoekers konden nauwelijks de politieke elite van dat moment worden genoemd. Parlementsleden, Ministers, en voormalige Premiers moesten toch vooral de afwezigheid van de echte politieke leiders van hun land verhullen. Bovendien waren het vooral politieke bondgenoten. Hoe anders was het toen premier Yitzhak Rabin in 1995 werd neergeschoten door een extremist. Architect van de Oslo-akkoorden. Bewerkstelliger van vrede. De organisatie van de begrafenis was zo mogelijk vele malen chaotischer dan die van Sharon maar de opkomst van wereldleiders minstens zo indrukwekkend. Het vliegveld Ben Gurion lag helemaal plat door wereldleiders die van heinde en verre werden ingevlogen. Dit betrof niet alleen Westerse Staatshoofden zoals onze eigen Koningin Beatrix en de Amerikaanse President Bill Clinton. Ook de Egyptische President Hosni Mubarak, de Jordaanse koning Hoessein en vertegenwoordigers van talloze andere Arabische landen waren aanwezig. Politici die de staat Israel niet eens officieel erkenden.
Sharon was simpelweg te omstreden voor een soortgelijk eerbetoon. Het bouwen van de muur en zijn wandeling op de Tempelberg werden hem nooit in dank afgenomen ondanks dat hij alle nederzettingen in Gaza liet ontruimen en hard op weg was een soortgelijke stap te zetten op de Westelijke Jordaanoever. Zijn transformatie van havik naar vredesduif kwam voor velen te laat of was niet voldoende. Een man dacht daar anders over. Shimon Peres, bijna een corryfee van de Arbeiderspartij die samen met PLO-leider Yasser Arafat en Rabin de Nobel Vredesprijs ontving voor de eerder genoemde Oslo-akkoorden, maakte in 2005 een veelbesproken overstap naar Kadima, de partij van Ariel Sharon. Hij zag in de toekomstig premier de enige die op dat moment nog een einde zou kunnen maken aan het geweld. De enige die daadwerkelijk voor vrede zou kunnen zorgen. Peres was toen 82 jaar oud.
Het was een stap die hem typeerde. Altijd bezig met vrede. Nooit te moe of te oud om te stoppen en al helemaal niet in een hokje te stoppen. Zelfs niet die van zijn eigen politieke partij. Een diplomaat vertrouwde mij rond de begrafenis van Sharon in 2014 toe dat Peres ongetwijfeld een vergelijkbaar eerbetoon zou krijgen als Rabin in 1995. Feit is dat Peres altijd het respect van de Arabische wereld heeft weten te behouden. Als een van de weinige Israelische politici. In December 2013 sprak hij via een videoverbinding met 29 Arabische en Islamitische leiders die aanwezig waren tijdens de ‘Gulf Security Conference’ in Abu Dhabi. Hij kreeg een staande ovatie.
Het is daarom te hopen dat Israel binnen afzienbare tijd opnieuw de reisbestemming wordt van de politieke elite. Van de Amerikaanse president tot en met de Arabische Monarchen. De politieke realiteit van vandaag de dag zou echter menig leider kunnen weerhouden af te reizen naar Israel. Wie zal het zeggen. Mocht Ben Gurion binnenkort toch volstaan met privejets van sjeiks en ministers. Laat dan juist deze begrafenis een gelegenheid zijn om dichter tot elkaar te komen. Een ideaal moment waar naast rouwbetuigingen ook akkoorden worden gesloten en handen geschud. Het staat in ieder geval vast dat Shimon Peres zelf het allerminst erg zou vinden, mocht zijn begrafenis voor dergelijke nobele doeleinden worden gebruikt.
Shimon Peres. Rust In Vrede.