Een feestdag was het allerminst

Hij annexeerde zo’n 15 procent van het Oekraïense grondgebied. Het ging er heel formeel aan toe. De president, dictator, moordenaar betoogde dat de bewoners van Donetsk, Loehansk, Zaporidzja en Cherson weer thuis waren. Zij hadden ervoor gestemd. “En”, beloofde hij, “Rusland zal zijn grondgebied  met alle middelen verdedigen als het wordt aangevallen”.

Wat een feestdag voor de Russische president had moeten zijn, was het allerminst. Wel zag en hoorde de wereld opnieuw een man die vast van plan is zijn grootrussische droom te verwezenlijken. Een man ook die geen middel schuwt. Die beschuldigt. Die dreigt. Die moordt.

Door de St-Joriszaal van het Kremlin klonk een uur lang vooral het nasale geluid van een vastbesloten man. De gezichten van de toehoorders stonden strak. Er was applaus. Voor de president is Oekraïne niet het grootste probleem. Dat is het Westen dat het Russische volk tot slaven wil maken.

Maar de president stond pal. Buiten waren er de vlaggen van mensen die naar het Rode Plein zijn gedirigeerd. “Russia, Russia”, klonk het uit vast wel tienduizenden kelen van onwetenden. Intussen doken duizenden voor het leger opgeroepen Russische mannen onder, terwijl anderen de grens probeerden over te komen.