Één slapeloze nacht voor Tony

De Britse oud-premier Tony Blair betreurt de fouten die hij gemaakt heeft bij de inval in Irak in 2003. Nou ja fouten? Omdat de inlichtingen verkeerde informatie over massavernietigingswapens hadden doorgespeeld was zijn beslissing om met de Amerikaanse president George H. Bush in zee te gaan, ook wel weer begrijpelijk.

Twaalf jaar na dato erkent Blair in een interview met CNN dat niet alles volgens plan verlopen is. “Maar wat is wijsheid”? voegt hij eraan toe. “Niet ingrijpen zoals in Syriё? Of ingrijpen zonder troepen zoals in Libiё”? Maar spijt? Nee, dat heeft Tony Blair nu ook weer niet, al is het maar omdat mede dankzij hem de dictator Saddam Hoessein van zijn troon verjaagd is, veroordeeld en gedood. Zodat hij nooit meer iemand kwaad kon doen.

Critici melden dat Blairs ‘mea culpa’ geen toeval is, maar een poging om een spaak in het wiel te steken van een lang verwacht rapport van de Britse commissie-Chilcot over de Irak-interventie. Het komt erop neer dat Blair een rustig gemoed heeft. Geen last heeft van slapeloze nachten of posttraumatische stoornissen.

Fijn voor Tony Blair. Maar sommigen herinneren zich nog de oorlogsretoriek waarvan de Britse premier zich indertijd bediende en tegelijk een verhaal verkocht waarvan miljoenen toen al bevroedden dat het niet deugde.

Nu kunnen politici zich vergissen, fouten maken, en wat niet al. Ze kunnen de schuld geven aan anonieme inlichtingenofficieren en de rechtmatigheid van de inval in Irak blijven verdedigen. Tony Blair is ook de enige niet met een schoon geweten. Maar in het geval van de oorlog in Irak zou je wensen dat er tenminste één van de verantwoordelijke politici is die zich daadwerkelijk schuldig voelt. En als dat te veel gevraagd is, is een slapeloze nacht toch wel het minste dat je de Britse oud-premier zou toewensen.