En nu wordt VN een maandblad
Soms kocht ik nog wel eens een nummer. Ongetwijfeld zal het blad fouten hebben gemaakt. Ik noem er één, met 6 euro voor een los nummer schrik je een koper wel af. De verhalen waren wat erg lang. De redacteuren, columnisten waren haast anoniem, zo onbekend. Het blad was erg dik.
De schok is er niet minder om. Ik ben ermee opgegroeid, met Bibeb, Tamar, Piet Grijs, Rinus Ferdinandusse, Joop van Tijn, Frits Barend en Henk van Dorp voor de sport, Martin van Amerongen. Honderdduizend abonnees had het opinieweekblad eens. VN, geboren uit het verzet in de Tweede Wereldoorlog, was decennialang toon- en richtinggevend.
Mijn hemel, wat is er gebeurd. Het digitale tijdperk zal een rol hebben gespeeld. Vrij Nederland heeft nog 27.000 abonnees over. Ik was lang een trouw lezer. Het voelde als een must, en ik ben toch al van het vasthouden aan een prachtig verleden.
Toen hield ik ermee op. Soms kom ik nog wel eens een nummer tegen, met daarin lange, doorwrochte, goed geschreven stukken. Maar waar de Duitse Der Spiegel in slaagde, faalde Vrij Nederland. De actualiteit is volledig uit het oog verloren. De noodzaak tot lezen ontbrak.
En nu wordt VN een maandblad. De hoofdredacteur treedt af.