Er was eens een partij die …

D66 vindt een coalitie met de ChristenUnie onwenselijk. De SP wil geen bijwagen van rechts beleid zijn. De VVD en het CDA willen niet met de PVV. De PvdA hoopt op een oppositierol. En de PVV klaagt dat 4 miljoen kiezers worden buitengesloten.

Informateur Edith Schippers moet partijen bij elkaar brengen die bereid zijn een regering te vormen waarmee Nederland weer vier jaar verder kan. Mooi. Allemaal vanwege het landsbelang.

Hoe het zij, bijna 70 dagen na de Tweede Kamerverkiezingen  is er in Nederland nog geen begin van een regering. Of er over 70 dagen wel één is, is de grote vraag. Volgens de experts is er ook geen haast. Immers, de economie loopt als een trein. Misschien is het voor de schatkist wel voordeliger als de maatregelen niet in de nieuwe begroting worden ingepast.

Maar toch, 51 jaar geleden alweer, is er een partij opgericht die meende dat de burgers meer invloed wilden, meer betrokken zijn bij de vorming van een regering. Ook dacht die partij aan de direct gekozen premier, de gekozen burgemeester, aan het districtenstelsel. Bovendien zouden formaties heel veel sneller en soepeler verlopen zodat de burgers niet maanden hoefden te wachten op een regering die zij niet gekozen hadden met plannen waarin het overgrote deel zich nauwelijks herkende.

Dat was het plan. De partij heette D66. Maar ach, van de ideeёn, de zogeheten kroonjuwelen, is weinig tot niets terechtgekomen. Niemand hoor je er  nog over. De Democraten hebben de kroonjuwelen  ergens ver weggestopt. Te veel moeilijkheden leverden die op. Te veel verkiezingen gingen erdoor verloren. De elite was tegen. Dus kiezen ze nu vóór Europa, vóór het voltooid leven en dat soort dingen.

“Maar ó”, verzucht een enkeling, stiekem, heel zachtjes zodat niemand het kan horen, “zo gek waren die ideeёn toch niet. In elk geval hadden we allang een regering gehad”.