Erdogan, een man met gaven

Je kunt van de Turkse president Recep Tayyip Erdogan zeggen wat je wil, maar niet dat hij een man zonder talenten is. Als dictator steekt hij zijn concurrenten inmiddels naar de kroon. Als man van het volk is hij het evenbeeld van Kemal Atatürk, de stichter van de Turkse republiek in 1923, een beetje een seculier misschien, maar nog altijd een staatsman die zelfs een Erdogan niet zomaar uit de geschiedenisboekjes poetsen kan.

In zijn jonge dagen was Recep Tayyip Erdogan een begenadigd voetballer. Een populairdere burgemeester zou de miljoenenstad Istanboel nooit hebben gehad in de leider van de Rechtvaardigheidspartij, AKP. Wat miljoenen Turken vooral in hem waarderen, is zijn gave om geloof en macht in daden om te zetten. Zijn bemoeienis met de bouw van het ‘Wit Paleis’ duidt op een welhaast ongeëvenaard gevoel, niet alleen voor esthetiek maar ook voor de geschiedenis. Niemand beter dan een Erdogan weet wat de leider van een machtige natie nodig heeft.

Toch, toch, is dat nog maar het halve verhaal. Want veelzijdig als Erdogan is, als politieman is hij uniek. Met de president heeft Turkije zijn eigen Sherlock Holmes, Maigret, Columbo, Lewis, Wallander, inspecteur De Cock en wie niet al in één persoon.

Recep Tayyip Erdogan is hen de baas zelfs. Hij heeft geen maanden, weken, geen dagen nodig om een misdrijf op te lossen. Het delict is nog niet gepleegd, of het nu om een geval van corruptie gaat, om een aanslag of een staatsgreep, hij kent de dader(s) al, compleet. Levert hen gevraagd en ongevraagd, met naam en leeftijd erbij.

Sommigen zijn dan ook overtuigd van Erdogans bovennatuurlijke gaven. Een enkeling heeft in een daad van overmoed het woord profeet laten vallen. Alsof Mohammed is terugge…., maar nee, dat moet hij hebben gedroomd.