Even rust, liggen op hete stranden

Het is juli. Het land ligt bijna stil. Na jaren van crisis, interen, geld tellen en bang zijn voor de rekening die op de deurmat ligt, zijn de Nederlanders druk doende met de laatste voorbereidingen te treffen. Koffers alvast voorzichtig in te pakken. Òp naar het strand, de zee, een mooi vakantieland.

Even rust, geen gezeur. Niet nadenken over de vraag wanneer Mark Rutte voor de derde keer premier wordt, of de auto naar de garage moet, de kinderen goed hun best doen. Geen gedoe met Trump, de EU of Theresa May. Wat wàcht, zijn twee, drie en wie weet hoeveel  weken méér,  liggen op hete stranden, zwemmen in zee of dat prachtige bergmeer, wandelen, fietsen. Het hoofd leeg maken, is de opdracht die de vakantievierders zichzelf gesteld hebben. Zodat ze, eenmaal terug,  er weer  tegenaan kunnen.

De mens heeft vakantie nodig, weet iedereen. Intussen gaan de oorlogen door. Er wordt gemoord, gemarteld. Mensen worden uitgebuit. En ja, vroeger waren meer mensen  armer. Vijfenzeventig jaar geleden heersten in deze contreien barbarij en politiek vandalisme zò erg dat de mens het nog altijd niet heeft verwerkt. Worstelt met de gevolgen. Denkt, hoopt,  “Dat nooit weer”!

Veel kwadere geesten dan Hitler worden niet gauw geboren. Wel hebben ook lieden als Stalin, Mao, Idi Amin, Pol Pot hun sporen nagelaten. We weten dat het verschrikkelijke wéér kan gebeuren. Democratie, de rechtsstaat, de Europese Unie  zijn instellingen die ons daarvoor behoeden moeten.

Er worden fouten gemaakt, net iets te veel mensen nemen de instellingen te weinig serieus. Sinds het herstel van de economie en de Brexit  is het vertrouwen in de EU weer groeiende. Vakantie is goed, de mens heeft recht op zijn rust. Toch zou het geen kwaad kunnen als hij de gelegenheid benut zich ervan te vergewissen hoe het verder moet al is het maar om een volgende crisis vóór te zijn.