Femke zet reputatie op spel
Dertien jaar zat ze in de Tweede Kamer voor GroenLinks waarvan acht als fractievoorzitter. Moeder van twee kinderen, en nooit te beroerd haar glimlach in de strijd te werpen.
Op 17 december 2010 kondigde ze onverhoeds haar aftreden aan hoewel haar partij een half jaar eerder nog drie zetels won bij de Tweede Kamerverkiezingen. Een ministerschap wachtte haar, dacht ze. Maar nee, VVD en CDA kozen voor de PVV van Geert Wilders. Waarop Femke Halsema afhaakte en Jolande Sap haar partij een roemloze periode invoerde.
Intussen deed Femke wat leuke dingen, leidde een tweetal commissies waarmee ze op z’n zachtst gezegd weinig indruk maakte. Tegenwoordig is ze voorzitter van de Stichting Vluchteling, en actief voor het journalistieke platform tegen de waan van de dag, De Correspondent.
Verbazingwekkend zijn Femke Halsema’s bijdragen. Femke heeft namelijk de gewoonte haar emotie in de strijd te gooien. Ze twijfelt veel. Ook vindt ze dat de anti-elitaire elite leidt aan elitaire zelfbevlekking.
Deze week was het opnieuw raak. Ze riep het volk op zijn woede om te zetten in een protest en zo het bestuur te democratiseren. Dat het volk woedend is, haalde Femke uit een onderzoek waarvan ze alleen het nieuwsbericht had gelezen.
Ach, waarschijnlijk doet Femke Halsema het er even bij. “Snel, snel, ik moet nog een stukje schrijven tegen de waan van de dag”. Helaas, een excuus mag het niet zijn. Lezers zien in haar nu eenmaal, de oud-partijleider van GroenLinks. Zo iemand kan wel eens een gedachtespinsel de wereld in sturen, maar niet veel meer. Als ze zo zomaar wat wegkletst, vreemde emoties in de strijd gooit, rekenen de lezers haar erop af.
Toegegeven, De Correspondent is weinig representatief voor het lezerspotentieel. Immers, het platform tegen de waan van de dag richt zich op de hoger opgeleiden. Niettemin vrees ik dat Femke Halsema druk doende is haar reputatie aan flarden te schieten als ze doorgaat met het schrijven van stukjes die het niveau van de elitaire zelfbevlekking niet ontstijgen.