Frankrijk kan een voorbeeld zijn
Is Europa nu gered? Nee, natuurlijk niet. Gaat Europa dan ten onder? Onzin. Vooralsnog niet in elk geval. Punt is, we leven in een tijd dat doemdenken ons leven vergalt. De Fransen hebben hun minpunten, zij zijn een redelijk volk. Marine Le Pen wordt geen president, ook niet nu zij zich presenteert als een kandidaat die boven de partijen staat.
Wat weer niet wil zeggen dat het vanzelf wel goed zal komen met Frankrijk, met Duitsland, het Verenigd Koninkrijk, Nederland en zoveel andere lidstaten van de Europese Unie. Immers, net iets te veel mensen zijn ontevreden, bang en vertrouwen de bestuurlijke elite niet meer.
Intussen worden ook in Frankrijk de rijken weer rijker en krijgen de armen het moeilijker. Sociale hervormingen zijn moeilijk door te voeren. De Franse architecten bouwen groots en spectaculair, nog steeds. De banlieues zijn daarentegen troosteloze projecten waar flatgebouwen elkaar verdringen en de jeugd steeds baloriger wordt. Banlieues zijn ook een vruchtbare voedingsbodem voor radicale islamronselaars. Bovendien verkeert het land in staat van alarm als gevolg van de aanslagen in Parijs en Nice.
Maar rellen en aanslagen zijn ook in Duitsland geweest, net als in Engeland en Zweden. In Belgiё geldt de Brusselse wijk Molenbeek als een broedplaats voor terroristen. In Hongarije en Polen vinden zorgwekkende politieke ontwikkelingen plaats.
Punt is, de burgers willen werk, een goed pensioen. Ook veiligheid is een ding. Er zijn altijd politici die misbruik maken van bepaalde situaties. Burgers kunnen kortzichtig en op onverantwoorde manier hun stem uitbrengen. De 39-jarige presidentskandidaat Emmanuel Macron moet zich nog bewijzen. Voorlopig wekken zijn plannen het nodige vertrouwen. Hij heeft goede papieren. Hij straalt elan en optimisme uit. Lijkt te beseffen dat het creёren van werk een belangrijke opdracht is.
Kortom, er is reden voor enig optimisme. En waarom zou Frankrijk geen voorbeeld kunnen zijn voor de verandering die overal in Europa plaats moet vinden?