Frans’ links hergroepeert zich

En plotseling is dáár, Jean-Luc  Mélenchon, leider van het Linkse Front.  Ook de door een financieel schandaal geplaagde centrumrechtse Republikein François Fillon haakt weer aan. Weliswaar leiden de linkse liberaal van En Marche!, Emmanuel Macron en Marine Le Pen van het Front National nog altijd de dans om een plek in de finale, hun voorsprong slinkt gestaag.

Spannend dus, met nog twee weken te gaan voor de eerste ronde van Franse presidentsverkiezingen.   Met name de kandidatuur van Marine Le Pen leek onvermijdelijk, met percentages van tussen de 25 en 30 procent. Niet dat ze dan ook president zou worden want  de kiezer weet hoe het werkt in Frankrijk. In de finaleronde zou links de conservatieve kandidaat steunen want zo is het altijd gegaan.

Maar in het huidige politieke klimaat is niets zeker.  Zo zou het zo maar kunnen dat teleurgestelde kiezers van de uitgeschakelde kandidaat toch op het Front National stemmen, of dàt, als alle stofwolken opgetrokken zijn, Fillon alsnog zijn opwachting in het Elyséé kan maken. En waarom zou, als het er echt op aankomt,  Mélenchon eigenlijk geen kans maken?  Waar voorheen de socialisten de linkse stemmers naar zich toe trokken, gebeurt nu het omgekeerde.

Nog een paar procent te gaan, en voilà, heeft Frankrijk zijn eerste echt linkse regeringsleider sinds Léon Blum van het Volksfront die van 1936 tot 1938 en van 1946 tot 1947 premier van Frankrijk was.

En  de socialisten François Mitterrand die Frankrijk leidde van 1981 tot 1996 en François Hollande die de afgelopen vijf jaar het Élysée bewoonde dan?  Ach, socialisten kun je deze neoliberalen niet noemen, net zo min als Tony Blair, Wim Kok, Gerhard Schröder  dat waren.