Fransen geven Macron een kans

Was het de hitte die veel Fransen er gisteren van weerhield  naar de stembus te gaan? Of zijn ze alleen maar verkiezingsmoe. Geloven  ze het wel. Immers, La République En Marche (LREM), de jonge partij, ‘niet links, niet rechts, sociaal en liberaal tegelijk’, van president Emmanuel Macron zou toch wel winnen. En hoe!  Met bondgenoot Modem haalde LREM  bij de verkiezingen van de wetgevende vergadering, de Assemblée Nationale, zeker 361 van de 577 beschikbare zetels. De absolute meerderheid dus.

De enige dissonant voor de 39-jarige Franse president is wellicht de lage opkomst. Slechts 43,4 procent van de kiesgerechtigden bracht zijn stem uit, 14 procent minder dan in 2012. Voor de verliezers, onder wie Luc Mélenchenon van de radicaal-linkse partij La France Insoumise was dit aanleiding genoeg om de legitimiteit in twijfel te trekken van de door Macron gewenste sociaaleconomische hervormingen.

Waarmee gezegd, de strijdbaarheid van de Franse werknemers kennende, president Macron mag  erop rekenen dat de wittebroodsweken van korte duur zullen blijken, net als zijn voorgangers mag hij zijn borst natmaken, zich voorbereiden op de confrontatie met  de machtige Franse vakbonden die  zijn opgegroeid en groot geworden met de aloude links-rechts-tegenstelling en niets voor Macrons sociale-revolutieplannen voelen.

Maar anders dan de bonden en de oude partijbonzen hebben de kiezers juist hun fiat gegeven aan Macrons LREM die de overwinning mede te danken heeft aan grote groepen socialisten, republikeinen, ex-Gaullisten en conservatieven die in korte tijd zijn overgelopen.

Daardoor kan de Franse president zijn verkiezingsbeloften proberen te verwezenlijken, en inspelen op de eisen als gevolg van zaken als globalisering, digitalisering, Europa, klimaat, immigratie, en dergelijke. “Zaken waarover de oude partijen zo diep verdeeld zijn dat zij tot niets komen”, aldus president Macron.

‘Revolutie!’  heet het boek dat Macron als antwoord heeft geschreven. Of het tot een revolutie komt, is een vraag die de komende maanden, jaren wellicht, beantwoord wordt. En Links mag zwaar verloren hebben, president Macron weet donders goed dat de Franse vakbonden bereid zijn tot de bodem te gaan als het gaat om de bescherming van bestaande rechten. En anders hoeft hij het maar te vragen aan zijn voorgangers Hollande, Sarkozy of Chirac.

Maar zeg nooit nooit. Een president die in staat is het  aloude Franse twee-partijenfront  van de Vijfde Republiek te doorbreken, kan dat wellicht ook als het gaat om verhoudingen op de werkvloer, die tussen werknemers en werkgevers, ambtenaren en overheid.

Hoe het zij, de Fransen hebben Emmanuel Macron de kans gegeven. Een vrijbrief zal het niet zijn.