Gaat ook Frankrijk terug in tijd?

Terwijl  de oorlog in Syriё in alle hevigheid voortwoedt, de Noord-Koreaanse dictator Kim Jong-un twijfelt of hij een tandje bij moet zetten, China een wijs land lijkt,  breken de Franse kiezers zich het hoofd over de vraag wie zij naar het  Élyséé zullen sturen. Vier kandidaten stormen op de finish af. De spanning neemt toe.  Gaat Frankrijk mee of gaat het terug in de tijd? De toekomst van Europa staat op het spel.

Frankrijk dat aan de wieg stond van de Europese eenwording was van meet af aan een opstandig kind. Zag de Europese Gemeenschap als het ideale vehikel om de plaats aan het hoofd van het wereldtoneel voor zich op te eisen. In de jaren 1950 tot 1990 vormden het land en de Duitse Bondsrepubliek het  hoofd en het hart van de Europese samenwerking.

Met het ontstaan van de Europese Unie vreesden de Fransen voor hun positie. Met de uitbreiding neemt het belang van de enkele lidstaat sowieso af. De Duitse eenwording was een probleem op zich. Waarmee de herinnering aan de Tweede Wereldoorlog er tot aan de dag van vandaag voor zorg draagt dat de Duitsers de Fransen naast zich dulden.

Inmiddels heeft Groot-Brittanniё het lidmaatschap opgezegd, iets waar in Parijs menig glas champagne op gedronken zal zijn. Je zou zeggen, een gouden kans om de plek aan de hoofdtafel te bestendigen.

Maar dan is toch buiten de waard van extreem-links en extreem-rechts gerekend. Leuk en traditioneel Frans allemaal.  In  Moskou vinden ze het prachtig. Zowel  Jean-Luc  Mélenchon (Links Front) als Marine Le Pen (Front National) geloven dat  Frankrijk terug de geschiedenis in moet, willen de glorieuze tijden van weleer herleven.   Ja, Frankrijk moet  uit de Europese Unie.

Ach, niets menselijks is sommige Fransen vreemd.  In de Verenigde Staten legden de arme Amerikanen hun lot in handen van de reuzenkapitalist, ene Donald Trump. Ook de Engelsen geloven dat zij op eigen kracht verder kunnen, hoewel de 20^ste eeuw toch duidelijk het tegendeel aangaf.  In Turkije zit een man die zichzelf als de reïncarnatie van de sultan ziet en in Moskou zet president Poetin de nodige stappen om de Russische macht en invloed uit te breiden.

Jean-Luc Mélenchon en Marine Le Pen zijn gokkers, spelen in op reactionaire sentimenten. Thomas Piketty  heeft het allemaal nog eens uitgelegd in ‘Le capital au 21^e siècle’. Probleem is dat de Franse regeringskaste een echte kaste is geworden. Met andere woorden, het volk is vervreemd van de elite.

De economische crisis heeft het al gaande proces extra aangejaagd. Van alles is mogelijk. Vast staat dat, als óf Le Pen óf Mélenchon president  wordt, Frankrijk en de Europese Unie een catastrofe wacht, al is het maar omdat het verelden de onmogelijkheid van hun wensen meer dan eens heeft aangetoond..

Dan moet  de conservatieve Republikein François Fillon maar president worden. De hemel beware het land gezien de affaires die de oud-premier met zich draagt. Rest één geloofwaardige kandidaat,  Jean-Luc Macron van En Marche!

Echt afstand nemen wil de nog maar 39-jarige oud-socialist en oud-minister niet lukken. Wel maakt hij een beste kans om op 7 mei tot de tweede ronde door te dringen. En dan zullen de Fransen zich wel zo langzamerhand hebben hervonden.

Of het de redding betekent van de Europese Unie, de eenheid die staat voor democratie, vrede en welvaart blijft de allesoverheersende vraag. Te veel onevenwichtigheden zijn binnengeslopen, te veel lidstaten misschien,  te machtige organisaties.  Niettemin zal de zucht van verlichting in het verstandige deel van Europa tot in de verste hoeken te horen zijn.