Hamas tevreden over 7e oktober

Vijfenveertig dagen geleden, op 7 oktober 2023, sloeg Hamas toe. Twaalfhonderd doden aan Israëlische kant. Strijders namen 240 mannen, vrouwen, jongens, meisjes mee. Zoveel gegijzelden zijn goud waard. Dus zitten zij nu gevangen in het 500 kilometer lange Gaza-tunnelnetwerk.  Intussen laat Israël zich niet onbetuigd. Bommen, raketten en kogels doen hun dodelijke allesvernietigende werk. Wraak. De vernietiging van Hamas. Elfduizend doden, geven de Palestijnse autoriteiten op. De Hamasleiding is content, kijkt voldaan op de 7^e oktober terug.  Immers, het doel van de operatie is bereikt. De Palestijnse kwestie is weer terug op de agenda.In The New York Times laat de media-adviseur van Hamas, Taher el-Nounou, er geen misverstand over bestaan. De levens van vele duizenden burgers zijn het waard. “Ik hoop dat de staat van oorlog met Israël permanent wordt en dat de Arabische wereld zich aan onze kant zal scharen”, voegt hij er nog aan toe.

De strijd gaat door. Na 75 jaar lijkt de vrede voor Israël verder weg dan ooit. Zelfs in de trouwste bondgenoot, de Verenigde Staten, heeft de verdeeldheid toegeslagen. Nòg is er een ruime meerderheid voor de Joodse staat. Zelfs geldt de Democratische president Biden als een grote vriend die Israël niet gauw in de steek zal laten. Maar juist in zijn partij zitten grote aantallen progressieve kiezers die sympathiseren met het onderdrukte Palestijnse volk.

In Europa is de situatie niet veel anders. De regeringen, Duitsland voorop, steunen Israël. Weliswaar  hebben ook zij grote moeite met het beleid van Likoedpremier Netanyahu. Zagen zij met lede ogen toe, hoe dezelfde Netanyahu een bijna-burgeroorlog ontketende. De premier wilde niet de gevangenis in. Dus moest hij zien af te komen van de onafhankelijke rechter.

Toch overheersen in het Westen de herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog bij het zien van de weerzinwekkende beelden van 7 oktober. “Dat nooit weer”.

Maar de Palestijnen hebben het nodige geleerd. Bijna vergeten zijn de gijzelingen, aanslagen en vliegtuigkapingen. Daarbij mag het niet verbazen als een almaar verhardende  Israëlische politiek en de daarbij behorende landhonger van joodse kolonisten ertoe hebben bijgedragen dat het begrip oor het Palestijnse standpunt is toegenomen.

Alles wil Hamas doen om te voorkomen dat Israël en de Arabische buurlanden komen tot een normalisatie van de betrekkingen. Ver weg, zo niet onmogelijk  is inmiddels de zogeheten Tweestatenoplossing.  Israël valt hierbij het nodige te verwijten.

Maar het radicalisme van Hamas is evenzeer een breekijzer.  Bijna twintig jaar heeft de organisatie het in de Gazastrook voor het zeggen. Van economische ontwikkeling is nauwelijks sprake. Wel zijn vele miljarden besteed aan wapens en het graven van tunnels. Duizenden jongeren geven hun levens voor de Palestijnse zaak. Weinigen lijken te twijfelen. Rusland en China zijn solidair. Op Iran kan de organisatie aan. Het aantal medestanders in het Westen groeit. De Hamasleiders wonen op veilige plekken. “Wellicht wint Israël nog deze slag. De oorlog is aan ons”, zouden zij wel eens kunnen denken.