Het is de brutaliteit die binnenkomt

De waarheid, de harde feiten willen de media in een beetje democratie geven. De lezers, kijkers en luisteraars hebben er recht op, ook als het gaat om de Russische inval in het buurland Oekraïne. Maar helaas, na een jaar dood en verderf dwarrelen talloze beelden in even zo vele hoofden. Feiten vermenigvuldigen en vermengen zich razendsnel, met als gevolg dat het vinden van de waarheid steeds moeilijker, zo niet onmogelijk wordt.

Vertwijfeling dringt zich op. Misschien is het de woede. De machteloosheid speelt een rol. Het is in elk geval de rauwe, onvoorstelbare brutaliteit van de veroveraar, de onderdrukker, de leugenaar, de moordenaar die de andere emoties verdringt. Die uit wraak meer dan tachtig raketten doet afvuren om daarop de wereld duidelijk te maken dat de ander de echte slechterik is die alle ongeluk aan zichzelf te wijten heeft.

Met het Oekraïne van president Zelenski zal het nodige mis zijn. Dus als  The New York Times en doorgaans betrouwbare Duitse media melden dat een pro-Oekraïense groep verantwoordelijk is voor de sabotage aan de pijpleidingen van Nord Stream I en II, moet er wel iets van waar zijn, ook al omdat Amerikaanse inlichtingendiensten de bronnen zijn.

Waarom zouden zij bondgenoot Oekraïne beschuldigen, is in elk geval een ongemakkelijke vraag. Misschien dat Oekraïne de Russische schatkist wil treffen. Mmm…. , zou kunnen. Maar wil  Oekraïne daarmee het risico lopen de Europese bondgenoten van zich te vervreemden?

Zoveel lijkt zeker. Als Oekraïne in welke vorm dan ook betrokken is bij de sabotageactie, heeft het land heel wat uit te leggen. Daarbij moet bedacht worden dat juist Rusland wel heel veel garen zou spinnen bij een dergelijke uitkomst. Rusland, dat toch al zegt het onschuldige slachtoffer van westerse agressie te zijn.

Een vreselijke oorlog woedt. Een oude wereldmacht tracht zich opnieuw uit te vinden. Van meet af aan staat vast: Oekraïne vecht om te overleven. Het Rusland van dictator, moordenaar, onderdrukker Poetin is gedoemd.