Een aardbeving in Groningen

Nieuws. Tien, twintig, dertig keer kwam de veroordeling op Radio 1 langs. Zes jonge boeven teisterden jarenlang een wijk in Culemborg. “Volwassen straffen voor volwassen daden”, motiveerde de rechter zijn uitspraak.

Het opinieprogramma Nieuwsuur sloot af. Op de valreep bracht de nieuwslezer het belangrijke nieuws uit Groningen. “Een aardbeving had de provincie opnieuw getroffen”. Geheel conform de journalistieke mores belde de redactie met een bewoner. “Wat heeft u gevoeld”? “Ik zat op de bank. Ik voelde een trilling”.

Vijf supporters van de voetbalclub in nood, PSV, hadden een megafoon meegenomen naar het trainingscomplex in Eindhoven. Om de spelers wat op te peppen. Waarop één van hen weer reageerde. Hij zou Mongolen hebben geroepen naar de megafonisten. Morgen is er een gesprek.

In Sotsji nemen de sporters en hun begeleiders bewoners hun intrek in het Olympische dorp. Langzamerhand groeit de spanning. Gisteren landde een croquettenmaker. Een verslaggever vroeg naar ’s koks croquettengeheim. Dat bleek er niet te zijn.

Nieuws. Ongelofelijk is de hoeveelheid berichten die op het internet of de ether in worden gegooid. Van werkelijk alles moeten de gebruikers, luisteraars, kijkers, lezers deelgenoot worden. Vroeger waren er journalisten die belangrijk van minder belangrijk onderscheidden. Kom daar tegenwoordig om. Badr Hari is opening van het Journaal.

Het criterium is niet meer het belang van het bericht, niet de nieuwswaarde, niet de inhoud, maar……., eerlijk gezegd, heb ik geen idee wat het criterium dan wel is. Het schokeffect denk ik soms.