Het wachten is op de wil

Nee, ook zonder de Amerikaanse erkenning van Jeruzalem als hoofdstad zou het geen vrede zijn tussen Israёl en de Palestijnen. Ongetwijfeld zouden er de komende week, maanden, jaren nog slachtoffers vallen. Doden, gewonden. Niemand kan een nieuwe oorlog uitsluiten. Aanslagen op Joodse instellingen  zouden plaatsvinden. Vast staat ook dat de onrust weer zal overwaaien tot het moment dat zich opnieuw een aanleiding aandient.

Toch is de erkenning dom, onbezonnen. Wat heet, een regelrechte blunder van de vastgoedmiljardair die zich president mag noemen van de Verenigde Staten van Amerika. Een blunder die nog vele levens zal eisen en de staat miljarden dollars zal kosten. Vergeet ook niet de reputatieschade als gevolg van een besluit waarvan iedere leek wist dat het de toch al zo verhitte gemoederen in het Midden-Oosten nog verder op zou stoken. Zelfs is het de vraag of de president zijn besluit wel kan handhaven.

Intussen wrijft een zekere Poetin zich in het Kremlin de handen fijn van intens genoegen. Zullen Iran en Hezbollah van de verwarring proberen gebruik te maken en slijpen Palestijnse jongeren extra messen. Extra onrust dus, protest, demonstraties, geweld zijn al een direct gevolg. De VS en Israёl zullen alle moeite hebben de onrust te beteugelen.

Een oplossing komt niet naderbij. Vrede blijft een utopie. Een wonder zal zich niet voordoen. Sterker nog, het wachten is op iets veel moeilijker. Namelijk op de gezamenlijke, oprechte wil om een oplossing te vinden voor het Israёlisch-Palestijnse conflict.