Het was de droom van de PvdA

Plotseling droeg hij het stokje over aan Job Cohen. Was even terug, om in september 2012 als informateur van het kabinet-Rutte II zijn fameuze kaartenspel te introduceren. Wouter Bos, oud-leider van de PvdA, voormalig vicepremier en minister van financiёn.

Tegenwoordig is het prominente PvdA-lid de baas van het VUmc en schrijft hij een column in de Volkskrant. Constante factor is daarbij zijn begrip voor de situatie waarin zijn beschermelingen Diederik Samsom en Jeroen Dijsselbloem verkeren.

Voor het eerst, aldus Bos, twijfelt hij aan de mogelijkheid dat grote (linkse) volkspartijen in staat zijn de belangen van hun traditionele vleugels op één noemer te brengen: middenklasse en lagere klasse, werkenden en werklozen, kosmopolieten en nationalisten, moderniseringswinnaars en moderniseringsverliezers.

Tsja, dat was de natte droom van de PvdA aan het eind van de vorige eeuw, een brede volkspartij worden, enigszins links van het midden, met premier Wim Kok als de grote man. De vrije markt werd omarmd in een economie die groeide en bloeide.

Ongetwijfeld is er goed over nagedacht. Het gevolg was wel dat een flink deel van de traditionele achterban afhaakte, met name diegenen die zich bedreigd voelen door de nieuwkomers. De SP ving een deel op. Anderen vluchtten in de armen van Pim Fortuyn.

Waarop de PvdA Wouter Bos op het schild hees. De nieuwe leider beloofde beterschap. De crisis kwam. Ach de teloorgang van een partij verloopt veelal schoksgewijs. Nog altijd zijn er sociaaldemocraten die moeilijk afscheid kunnen nemen.

Máár, een grote linkse volkspartij die onderdak biedt aan nationalisten en kosmopolieten! Ook na bijna twintig jaar is het de prangende vraag: Hoe kom je erop?