Hij had er zich zo op verheugd

De gedachte leefde in Den Haag allang. Nooit meer wilde de politiek een man als Alex Brenninkmeijer als Nationale Ombudsman. Veel te lastig. Veel te invloedrijk. Veel te veel op de hand van de burgers. Moedig was hij ook. Durfde tegen het gezag in te gaan. Wist waar hij het over had.

Nooit meer, dus. Van links tot rechts was iedereen het daar over eens. Ministers, staatssecretarissen, PvdA’ers, VVD’ers en CDA’ers hadden prof. dr. Brenninkmeijers vertrek naar de Europese Rekenkamer in Luxemburg nog net niet gevierd. Stiekem hadden ze er wel een borreltje op gedronken. Er een feestsigaar bij opgestoken. Eind goed al goed. Van die lastpak waren ze af. Mooi dat hij naar Europa gaat. Daar weten ze wel raad met hooggeleerde juristen die zich met hart en ziel inzetten voor de mensen.

Afin, het liefst had de Tweede Kamer het instituut Nationale Ombudsman afgeschaft. Geprivatiseerd op z’n minst. Maar daarvoor was het nog te vroeg. Een procedure werd opgestart. De commissie Benoeming Nationale Ombudsman betrachtte uiterste zorgvuldigheid. Kandidaten waren er genoeg. Eén man stak er met kop en schouders bovenuit: Mr. Guido van Woerkom, de hoofddirecteur van de ANWB, lid van de VVD. De commissie was enthousiast. De Tweede Kamer hoefde alleen zijn fiat nog te geven.

Waarop Marokkaanse belangengroepen een petitie tegen de benoeming startten. De heer Van Woerkom had vier jaar geleden iets naars geroepen over slechte Marokkaanse taxichauffeurs bij wie hij zijn vrouw liever niet liet instappen. “De man is ongeschikt als ombudsman want die moet er voor alle burgers zijn”, aldus de opstellers van de petitie.

En nu moet de voormalige ANWB-topman voor zijn benoeming vrezen. Ach, hij had er zich zo op verheugd.