Hoop van Europa wint

Pffftt. Nee, de strijd is nog niet beslecht. Wel heeft Emmanuel  Macron van En Marche! veruit de beste kansen om zich op 7 mei president van Frankrijk te mogen noemen.  Waarmee de Europese Unie langs het randje van de ravijn is gegaan, aan een catastrofe is ontsnapt. Voorlopig tenminste, want er resten nog genoeg objecten, blokkades, ressentimenten die de toekomst kunnen vertroebelen.

Natuurlijk,  de 39-jarige ex-bankdirecteur, ex-minister van economie en kandidaat van het progressieve midden moet op 7 mei nog in de slag voor de finaleronde met Marine Le Pen van het extreemrechtse Front National. Alle peilingen geven aan dat hij haar in de tweede ronde ruimschoots achter zich zal laten. Daarbij wordt Macron geholpen door  verslagen presidentskandidaten als de conservatieve oud-premier François Fillon en de socialist Benoît Hamon die hun kiezers hebben opgeroepen voor Macron te stemmen.

Maar zeg nooit, nooit. In twee weken kan van alles mis gaan. Een schandaal kan zich zomaar openbaren. Wie weet wat de zwaar teleurgestelde links-radicale aanhang van Jean-Luc  Mélenchon in zijn hoofd haalt om lucht te geven aan zijn frustraties. Gisteravond raakten antifascisten in Parijs al slaags met de politie.  En zet het Front National zichzelf niet ook neer als de partij van recht en orde die als geen ander  weet, hoe onrust de kop in te drukken?

Een aanslag kan de partij van Marine Le Pen in de kaart spelen. Bovendien heeft de dochter van Jean-Marie Le Pen er van alles aan gedaan om de partij in bredere dan de extreemrechtse kring acceptabel te maken, terwijl zij ook nog eens kan rekenen op de Russische president Vladimir Poetin die zoals bekend een grote voorliefde heeft voor partijen als het Front National. Immers, hoe verdeelder Europa, hoe liever het hem is.

Vooralsnog is Emmanuel Macron echter veruit favoriet. De ex-minister die president Hollande diende van 2014 tot 2016, begon als socialist. Nù noemt hij zich, noch links noch rechts, hij wil als man van het midden de Fransen verbinden, buiten het links-rechts model  òm, dat sinds president De Gaulle in de jaren 1958-1970 de politieke koers van het land vorm geeft.

Macron is voor een forse sanering van de overheid, wil het bedrijfsleven stimuleren  en investeren in de arme banlieues.  Als president wil hij daarom het vastgeroeste systeem openbreken in de wetenschap dat voor niets de zon op gaat. Ook hìj zal namelijk rekening moeten houden met werknemers die zeer hechten aan verworven rechten, met taaie en strijdvaardige vakbonden, met machtige werkgevers.

Waarbij komt dat Macron los van de oude partijen staat. Dus zijn de parlementsverkiezingen in juni een eerste ijkpunt. Pas dàn zal hij enige zekerheid hebben over de steun van het volk.