Ik wil gooien met stenen potten

“We weten het niet”. Lees ik het goed? Het staat er echt: “We weten het gewoon niet. Er is geen bewijs dat bezuinigen in crisistijd positief uitpakt”. Aan het woord is geen trainer van een zwalkende voetbalclub. Dr. Klaas Knot, de president van De Nederlandsche Bank beweert het, in de Volkskrant nog wel.

Ik ben verbijsterd, met stomheid geslagen. Nee woedend. Ik wil gooien met glazen, boeken, met zware stenen potten, de planten er nog in. Vanaf crisisdag 1 heeft iedereen die er toe doet in de politiek, de media, het bedrijfsleven, de financiёle instellingen erop gehamerd, betoogd, beweerd, doorgedreven dat er maar één remedie is tegen de economische crisis, namelijk bezuinigen. Het land leeft op te grote voet, moet zich wapenen tegen de vergrijzing, de overheid moet goedkoper, de staatsschuld minder. Bezuinigen dus. En dat doen we al zes jaar. “Nog lang niet genoeg. We beginnen pas”, vinden de experts die vinden dat we te veel belasting betalen.

Dr. Knot is nu al weer vier jaar de hoogste ambtenaar op het terrein van de financiёn, dienaar van de Kroon, adviseur van het kabinet. “We weten het niet”, betoogt de expert bij uitstek. “Het is”, voegt hij er vervolgens aan toe, “een politieke kwestie. De politici besluiten”.

De president van De Nederlandsche Bank praat over wé, alsof er geen Paul Krugman bestaat, Keynes voor hem heeft afgedaan. Maar goed, als dr. Klaas Knot niet weet of hij zich op het goede spoor bevindt, hoe kunnen de echte beslissers, de historici Mark Rutte, Alexander Pechtold, Arie Slob, ingenieur Jeroen Dijsselbloem of de jurist Sybrand van Haersma Buma dan zeker zijn van hun zaak?

Ik ga gooien. De president van De Nederlandsche Bank is niet de eerste de beste. Integendeel, hij is de ultieme rechtvaardiging van het beleid dat werkloosheid brengt, sociale tegenstellingen vergroot. Van alles doet, behalve de economie aan de gang brengen.

Ik pak wat voorhanden is. Ik gooi en gooi. Zo woedend ben ik. Teleurgesteld. Verbijsterd. Met stomheid geslagen. Ik gooi de glazen deur aan diggelen, in miljoenen stukjes, met alle kracht die in me zit. Ik gooi, in gedachten weliswaar. Maar toch….