Ik zal het onwetendheid noemen

Laat ik de Tweede Wereldoorlog er niet bijhalen. Geen Holocaust. Geen nazi’s, geen laffe Nederlanders. Laat ik het over mijn moeder hebben want zij vertelde het verhaal dat ik leven moest.

Hoe mijn moeder was? Ze bracht liefde en gezelligheid. Was trouw. Maar wee degene die haar trouw niet waard was. Schreef boeken, liedjes. Slaagde erin van het leven een feest te maken.

Nu, jaren na haar dood, oogst ze nog steeds alom bewondering. Tot in de hoogste kringen drong ze door. Eens nam ik de telefoon op: “Met Bernhard”. Die stem. De neusklank. Het accent . “Of mevrouw thuis was”?

Mijn moeder was 17of 18 toen ze het ouderlijk huis uitging. Geloofde wel in God. Haar God. Maar wilde niets met religie te maken hebben. Dom was ze allerminst. Ze was vurig, fel, rebels. Vastbesloten tot grootse dingen. Ging naar de grote stad om verpleegster te worden. Naar Amsterdam dus.

Geen oorlog. Maar het is niet anders. De historici van 2014 beweren dat de Nederlanders in die tijd geen idee hadden wat er met mensen als mijn moeder zou gebeuren. Grotere onzin heb ik nooit gehoord. In elk geval had mijn moeder wel degelijk een idee. Ze vertrok. Alleen. Kwam uiteindelijk aan in Zwitserland, Montreux, Meer van Genève. Mijn vader was er al. Hij ging verder, naar Engeland en sloot zich aan bij de Prinses Irenebrigade.

En nu schrijf ik dit. Ik lees de laatste tijd wel eens wat, over Israёl, joden en zo. Ze zeggen dat het geen antisemitisme is. Oké, ik zal het onwetendheid noemen.