Ik noem het antisemitisme

Op wel erg veel plaatsen in Europa hoor je weer: “Dood aan de joden”. Op wel erg veel plaatsen gooien jongeren ruiten van joodse winkels in. In Wenen nog, molesteren die jongeren joodse voetballers. In Den Haag brengen zij de Hitlergroet.

Er is een vliegtuig neergestort. We rouwen waardig. De protesten tegen het Israёlische optreden in Gaza nemen in aantal en heftigheid toe. Ik noem het antisemitisme. Maar we doen niets.
We zijn het er niet mee eens wat die boze jongeren doen. We zijn ook tegen de bombardementen en acties die zoveel slachtoffers maken. Maar we doen niets. Kunnen niet kiezen.

Intussen hebben de Palestijnen het in de Gazastrook toch echt voor het zeggen, al bijna een decennium lang. Het is nu oorlog, maar ook in vrediger perioden waagt geen jood het er een voetstap op te zetten om redenen die iedereen raden kan.

Sinds 2007 heeft Hamas de absolute macht. De organisatie waarvoor oud-premier Van Agt zich met hart en ziel inzet, klaagt met name over de blokkade. Aan de grenzen waakt niet alleen het Israёlische leger. Voor de Middellandse Zeekust is de marine actief, terwijl Egypte de toegang tot zijn grondgebied nauwlettend in de gaten houdt.

Maar geen blokkade is totaal. Dus staan de raketten en zijn de wapens in de Gazastrook overal. De Hamasstrijders zijn bereid zich dood ter vechten. Burgers kunnen geen kant op.

Begrijpen doe ik er niets van. Ik stel Hamas daarom voor: Schrap in het Handvest de passage over de vernietiging van de joodse staat. Gooi de raketten weg. En ik beloof: Over tien jaar is de Gazastrook een welvarend land, waar de burgers veilig en in vrede leven kunnen.