Israël weet hoe tijdelijk zege kan zijn
Hamas is verslagen. Het leiderloze Hezbollah hangt uitgeteld in de touwen. Ook beschermheer Iran is ernstig verzwakt nu de beschermelingen voor wie weet hoe lang zijn uitgeschakeld. Na een jaar oorlog voeren lijkt er maar één conclusie mogelijk: Het Israël van premier Netanyahu heeft gewonnen.
O ja? Nee dus. Aan de Joodse kant weten zelfs premier Netanyahu en zijn radicale vrienden stiekem beter. Misschien geven de recente overwinningen hen enig respijt. Misschien komt er zelfs een overwinning bij als de Amerikaanse vriend Donald Trump op 5 november een niet meer verwachte verkiezingszege zou halen. Tegelijk is zoveel zeker. De Palestijnse strijders houden het al langer dan 100 jaar vol. Zij geven niet op. Palestina is van hùn. Een kleine kans hebben de Joden met Israël. Dat begrepen de voormalige premiers Peres, Rabin en zelfs Begin al. Zij wisten wat oorlog was. Zij ervoeren dat veroveringen en overwinningen niet voor eeuwig hoeven te zijn. Waren min of meer tevreden met een staat waar Joden zich thuis en veilig zouden wanen. Vrede met de buren.
Jeruzalem was verwezenlijking van een eeuwenoude droom. Een Groot-Israël zou te veel van het goede zijn. Immers, ook de Palestijnen hebben zo hun dromen. Wonen er al eeuwen. Alleen de rede kan vijanden tot elkaar brengen. Het is geven en nemen. De ander iets gunnen.
Dus kwam het tot akkoorden. Camp David in 1979 bracht Israël en Egypte al tot elkaar. Jordanië was van meet af aan een bondgenoot van het Westen. Vriend van Amerika. Ook Saoedi-Arabië bond in. Zelfs de Palestijnse bevrijdingsorganisatie, de PLO leek óm. In elk geval kreeg haar leider Arafat in 1994 met de Israëlische premiers Rabin en Peres de Nobelprijs voor de Vrede, vanwege de zogeheten Oslo-akkoorden.
Maar fanatici slapen niet. De Egyptische president Sadat in 1981 en de Israëlische premier Rabin in 1995 moesten hun redelijkheid met de dood bekopen. Anno 2024 lijkt die redelijkheid van de aardbodem al helemaal verdreven. De waanzin greep zijn kans.
Op 7 oktober 2023 sloeg Hamas toe. Twaalfhonderd moorden. Waarop Israël reageerde met een oorlog en al het verschrikkelijke wat bij een oorlog hoort. “Met 41.000 moorden op vrouwen en kinderen”, betogen de Palestijnen en hun vrienden alweer een jaar lang.
Hoe het zij, een overwinning van Israël, de verwezenlijking van zoiets als de Groot-Israëlische gedachte, zal de tegenkrachten alleen maar aanwakkeren. Miljoenen scharen zich nu al achter de zwakste partij. De strijd gaat door. Hamas en Hezbollah mogen in de touwen liggen. Fanatici slapen niet. Zij staan klaar om toe te slaan. Op elk moment. En overal.