Kees roept niet zomaar wat

Ik keek naar de NCRV-documentaire van Monique Nolte, ‘Hoe moet het straks verder met Kees?’ en was danig onder de indruk. Ik zag hoever moederliefde kan gaan. Hoe een vader zijn plaats weet. Hoe broers zich misschien tekortgedaan voelen.

Ook Kees zal me bij blijven, te weten, een 48-jarige autistische man die nog bij zijn ouders woont.Die weet in welke situatie hij zich bevindt.

 “Een vijfsterren hotel”, zei een broer. Maar wel een hotel dat op elk moment kan ophouden te bestaan. Immers, vader is 80. Moeder is 77 jaar, en er is een plekje in haar hoofd gevonden.

Kees’ gedrag mag onaangepast zijn, de hersenen werken optimaal. Hij maakt daar ook gebruik van. Hij is de baas. Hij bepaalt. Met zijn moeder vormt hij een twee-eenheid. Zijn vader accepteert hij, maar als het zo uitkomt, stuurt Kees hem weg. Leest hem de les. Eten, doet hij met moeder alleen, want hij kan de geluiden van pappie niet verdragen.

Kees heeft enorme talenten. Zo heeft hij zichzelf Japans geleerd. Tekeningen benaderen de perfectie, zo precies. Maar wat me het meest trof, is zijn gevoelsleven. Hij kan bijzonder boos worden. Zijn moeder houdt de boze buitenwereld bij hem weg. Maar dan nog heeft hij de grootste moeite indrukken te verwerken. Tegen het Journaal kan hij niet. Voor het weer heeft hij een speciale antenne.

In november 2013 voorvoelde Kees al dat de winter van 2013/2014 bijzonder zacht zou zijn. Hij vreest niets zozeer als de CO2, de opwarming van de aarde, de klimaatverandering. “Ik wil niet in een mediterraan klimaat leven”, laat hij de kijkers weten.

Ik weet niet of ik nu beter begrijp wat autisme is. Wel realiseer ik me dat Kees’ angsten zijn gebaseerd op degelijke informatie. Kees roept dan ook niet zomaar wat. Hij waarschuwt.