De Blasio, voorbeeld Nederland

Het is nu 2014. Toch maar even terug naar 1984. Tweehonderd kilometer westwaarts was de Britse premier Margaret Thatcher ermee begonnen. Iets verderop maakte de Republikein Ronald Reagan zich op voor zijn tweede termijn als president van de Verenigde Staten van Amerika.

Een ware revolutie drukten de twee wereldleiders door. De econoom en Nobelprijswinnaar Milton Friedman was hun leidsman. De economische held van de voorgaande jaren, John Maynard Keynes, het doelwit. Monetarisme, de suprematie van de vrije markt, een zo klein mogelijke overheid, lage inflatie en bijhorende geldpolitiek maakten de weg vrij voor het liberaalkapitalisme. Niet zo heel veel later zou Nederland volgen, aarzelend nog, halfhartig. Inmiddels heeft het zich volledig ondergedompeld.

Gisteren is in New York burgemeester De Blasio geïnstalleerd. Een Democraat, net als president Barack Obama. Beiden zien de ongelijke verdeling van de welvaart als het kernprobleem van hun land. Beiden geloven dat de overheid wel degelijk een taak heeft. Zelfs wil De Blasio de rijken hoger belasten.

Misschien brokkelt de macht van de Verenigde Staten wat af. Moeten we voor het Nederland van 2014, Europa lezen. Het laat onverlet dat de Amerikaanse invloed onveranderd groot is. Groter zelfs. Zich sneller voltrekt, bovendien.

The New York Times meldt dat politici met argusogen naar New York kijken. “Krijgt Bill De Blasio iets voor elkaar”? is de grote vraag. De krant constateert een sfeer van verwachting. Immers, de geschiedenis leert dat de wereldstad al gauw een voorbeeld is voor Amerika. Èn, zouden wij ons kunnen realiseren, dus ook voor Europa en Nederland.