Leiders hoeven slechts op te staan
Grote demonstraties vinden plaats. Studenten bezetten universiteiten. Westerse landen erkennen Palestina als onafhankelijke staat. Het Internationaal Strafhof eist dat Israël de gevechtshandelingen in de Gazaanse stad Rafah staakt. Machteloos ziet de Verenigde Staten toe hoe de Israëlische positie met de dag uitzichtlozer wordt. Na acht maanden strijd, dood en vernietiging in Gaza, lijkt de gevechtskracht van Hamas ongebroken. Bovendien heeft de Palestijnse organisatie de wereld aan haar zijde.
Steeds meer alleen staat Israël. Toch vecht het door. Voor de regering van premier Netanyahu is de vernietiging van Hamas het hoofddoel.
Maar de wereld kan het niet meer aan. Allang vergeten zijn de 1200 Israëlische doden van 7 oktober 2023. De beelden van wanhopige moeders, vaders en kinderen doen hun werk, laten geen weldenkend mens onberoerd. Wat telt, zijn de 35.000 doden, de talloze gewonden, de aan flarden geschoten steden en dorpen.
De rechters van het Internationaal Strafhof moeten nog oordelen. Voor velen staat het al vast dat het Palestijnse volk slachtoffer is. Israël schuldig is. Genocide, volkerenmoord dus.
‘From the River to the sea, Palestine will be free’, zingen vele duizenden demonstranten het lijflied van Hamas. Voor hen staat vast dat de Palestijnen een gerechtvaardige oorlog voeren.
Ongetwijfeld geloven enkelen oprecht dat hun oplossing de meest rechtvaardige is. Dat één Palestijnse staat plaats kan bieden aan moslims en Joden tegelijk. Dat die staat recht zal bieden aan beide bevolkingsgroepen. Dat er iets van een democratische bestuursvorm mogelijk is.
Helaas, de wereld weet beter. Met Hamas hoeven de Israëli’s ook nergens op te rekenen. Hamas is een organisatie die nog altijd de vernietiging van staat Israël tot doel heeft.
In Israël hebben de rechtse en extreemrechtse krachten het voor het zeggen. Vanaf 1977 is de Likoedpartij vrijwel onafgebroken aan de macht. Premier Netanyahu (74) is met 16 jaar de langstzittende premier van het land. Maar de premier weet ook dat hij in functie moet blijven, al is het maar om strafvervolging te voorkomen. Verkiezingen dreigt hij sowieso te verliezen.
Toch is de situatie niet bij voorbaat hopeloos. Veel Palestijnen zijn gevlucht, hebben onderdak gevonden, niet zelden in westerse landen. Zij kennen de democratie, hebben er lessen geleerd. Zij kunnen terug.
Heel, heel misschien kunnen Joden en Palestijnen elkaar toch nog vinden. Immers, grote leiders hoeven alleen maar op te staan. Over de eigen schaduw heen te stappen. De gegijzelden vrij te laten. De wapens neer te leggen. Om vervolgens serieuze oplossing gerichte gesprekken aan te gaan.