Lucht is zwanger van onvrede

Nadat het communisme aan het eind van de vorige eeuw is ten ondergegaan, lijkt nu ook de democratische variant van het socialisme op zijn laatste benen te lopen. Blijkbaar geloven nog maar weinigen in de idee die gelijkheid en solidariteit met de minder gelukkigen predikt en de basis legde voor de verzorgingsmaatschappij. In elk geval  lopen kiezers in steeds grotere getale weg bij de sociaaldemocratische partijen.

Toch is het vandaag weer 1 mei, Dag van de Arbeid. Dus zullen boze demonstranten en stoere agenten elkaar diep in de ogen kijken. Waarna de scheldpartijen beginnen. Een onverlaat een steen gooit, nog één, en nog één.

Een charge van de politie volgt. Wee de ongelukkige die niet snel genoeg wegkomt. Het gejoel, geschreeuw ontaardt. De massa draait zich om. Een wagen van de mobiele brigade nadert het slagveld in razende vaart en remt met piepende remmen. De lucht is vol met stenen, enkele agenten worden klemgezet. Dan wordt de spuit op de woedende massa gezet.

Zo gaat het in Berlijn, in Parijs, in Londen. Al met al wordt het een dolle, kletsnatte boel.  Vernielingen worden aangericht. Ruiten breken. Er vallen gewonden, demonstranten worden vastgezet.

En tóch, tóch verkeert de sociaaldemocratie in diepe crisis. De politici hebben zich in de loop der tijden losgemaakt van de basis, zijn bestuurders geworden. Zoveel burgers  voelen zich in de steek gelaten en herkennen zich niet meer in de leiders. Lieden staan klaar die wèl  hun taal spreken,  zeggen wat zij denken. Die beloven schuldigen hun verdiende loon te geven en korte metten te maken met alles wat fout is.

Mei 2017. De lucht is zwanger van onvrede, van onbegrip, in Brussel, in Madrid, in Amsterdam. De arme kiezer haat de elite. Dus werpt hij zich in de armen van de politicus die het zo mooi zeggen kan.