Maar krankzinnig blijft het

Een relletje op NPO Radio 1. Commentator Jack van Gelder neemt afscheid. Drie collega’s zijn gevraagd hun mening over de meester te geven. Aansprekende, overbekende fragmenten schallen de ether in waaronder die van het wereldkampioenschap voetbal in Frankrijk, 1998, Nederland-Argentiniё: “Bergkamp, Bergkamp, Bergkamp”. Waarop Jack verbaal klaarkwam.

De drie collega’s zijn Jacks leeftijdgenoten, onder wie de onvolprezen Kees Jansma. De man noemt zichzelf journalist, en hij zal ook zo begonnen zijn. In elk geval was hij jarenlang het gezicht van Studio Sport, om vervolgens perschef van het Nederlands elftal te worden. Inmiddels werkt hij voor de commerciёlen.

Johan Derksen is aanwezig, en óók de voormalig hoofdredacteur van Voetbal International heeft zijn opvattingen over het vak. Maar waar Jansma kiest voor enthousiast en kritiekloos volgen, buit Derksen zijn gavenals provocateur en mopperaar uit.

De derde man aan tafel is ‘good old’ Ben de Graaf. De Cruyff-generatie kent de voormalige chef sport van de Volkskrant nog wel. Een prima journalist die het aandurfde om op het hoogtepunt van de 1974-euforie te schrijven dat het Nederlands elftal wel wat hard speelde. “Krankzinnig”, noemt De Graaf het geweld waarmee Van Gelder het luisteren naar een voetbalradioverslag doorgaans tot een hel maakt.

Niettemin lusten ze er op Radio 1 wel pap van. Behalve Van Gelder, hebben met name zijn wielrencollega’s er een handje van. Met journalistiek heeft het allemaal niets te maken. Het is wel de norm. De Van Gelders zijn entertainers, schreeuwers, propagandisten die lak hebben aan de idee dat een journalist altijd kritisch moet zijn, op de slechte èn op de mooie momenten.

Dus liep Jack van Gelder weg, om via De Telegraaf die oude, onverbeterlijke zuurpruim van de Volkskrant de huid vol te schelden, beledigd, kwaad, de schaamte voorbij, en wist NPO-coördinator Laurens Borst niet hoe snel hij de vakman Jack zijn excuses aan moest bieden.

Maar krankzinnig blijft het.