Maar zo werkt de democratie

Geen twijfel meer. Er waart een nationalistische wind door Europa. Blijkbaar zijn kiezers bereid tegen hun economische belangen in te stemmen, in ruil voor geborgenheid, voor het oude en vertrouwde. Dus winnen de kapitalisten , en mag de Conservatieve premier Cameron nog vijf jaar in Downing Street nr. 10 blijven.

Zelden hadden de opiniepeilingen het zo bij het verkeerde eind als bij de Britse verkiezingen van donderdag 7 mei. Natuurlijk, geringe verschillen kunnen dankzij het districtenstelsel tot enorme veranderingen leiden. Maar er is meer aan de hand als de socialistische Labourpartij uitkomt op 30,9 procent van de stemmen waar de peilers 35 procent verwachtten.

Feit is dat de UKIP, de nationaalpopulistische onafhankelijkheidspartij die Europa uit wil, 12,5 procent van de stemmen haalde. Stemmen die de peilers voor een groot deel aan Labour hadden toegedacht. In Schotland liep zelfs de trouwste Labouraanhang massaal over naar de SNP, de Schotse Nationalistische Partij.

New York Timescolumnist Paul Krugman meent dat de Conservatieven erin geslaagd zijn hun economische drogredeneringen aan het publiek op te dringen. Belangrijker is nog dat de lagere inkomens de socialistische partij niet meer vertrouwen.

Hoe het zij, de Conservatieven haalden met 331 zetel de meerderheid in het Lagerhuis. Dus kunnen de Britten rekenen op nog grotere inkomensverschillen, nog meer bezuinigingen ten koste van de minder bedeelden, op nog meer klassenmaatschappij. En dan komt er nog een referendum aan over de vraag of het Verenigd Koninkrijk lid van de EU moet blijven.

Maar zo werkt de democratie. De verliezers pakken hun biezen. De winnaars mogen het land naar hun hand proberen te zetten. Het is ook een moment van bezinning. Sneller dan verwacht kan de oppositie zich herpakken.