Lot VS in handen van extremisten
Vijf dagen en vijftien stemrondes kostte het. Uiteindelijk verwezenlijkte de 57-jarige Republikein uit Californië, Kevin McCarthy, zijn droom, voorzitter worden van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden. Met 216 tegen 212 stemmen weet hij zich de opvolger van de Democrate, Nancy Pelosi.Wat in voorbije tijden vaak een hamerstuk was, confronteerde de Amerikaanse bevolking opnieuw met de harde werkelijkheid. De Verenigde Staten mag nog altijd het rijkste en machtigste land van de wereld zijn, de uitdagingen zijn er niet minder op geworden.
Zo is China een grotere uitdager van de Verenigde Staten dan de Sovjetunie ooit is geweest. Ook met India heeft Washington rekening te houden en hebben Noord-Korea, Turkije, Iran hebben hun eigen dromen. Tegelijk blijkt het Rusland van Poetin bereid om tot het uiterste te gaan en weer mee te tellen als grote mogendheid.
Ondanks alles zijn veel Amerikanen nog altijd overtuigd van de superioriteit van hun democratische en liberaalkapitalistische systeem. Van, met andere woorden, de sleutel van het Amerikaanse succes.
Basiselementen zijn daarbij dat iedereen met iedereen over alles van mening kan verschillen. Dat minderheden hun rechten hebben. Dat uiteindelijk de meerderheid beslist, bij verkiezingen, bij stemmingen in het parlement en andere instituties die het volk vertegenwoordigen.
Toegegeven, de Amerikaanse praktijk verschilde en verschilt nogal van de theorie. Toch vormden de Republikeinen aanvankelijk een min of meer normale democratische partij die in 1861 de aanzet gaf tot de Amerikaanse Burgeroorlog en de afschaffing van de slavernij. In de twintigste eeuw ontwikkelde de partij van Lincoln zich echter tot een beweging die koos voor de witte Amerikaan, voor het grote geld ook, voor het conservatisme.
Maar zelfs de meest verknochte Amerikanen moeten de vorige week de ogen zijn opengegaan. Immers, de 222 Republikeinen die nog in november vorig jaar zijn gekozen als leden van het Huis van Afgevaardigden hebben voor eens en altijd duidelijk gemaakt dat de meerderheid voor hen niet telt. Geen betekenis heeft.
McCarthy mag zich voorzitter weten. Hij is ook de tweede in lijn van opvolging bij het wegvallen van de president. Deze machtige Amerikaanse politicus heeft zich, zijn partij en het land volledig overgeleverd aan een twintigtal partijleden die nergens voor terugdeinzen. Koste wat kost zullen zij hun wensen proberen door te drijven.
Natuurlijk hoeven de bange verwachtingen niet waargemaakt te worden. Redelijke Republikeinen kunnen zich bij de Democraten voegen en zorgen voor werkbare meerderheden. Probleem is alleen dat er door de jaren heen maar weinig Republikeinen bereid waren om tegen de eigen partij in het geweer te komen. Het gaat hen ook niet om de waarheid, niet om rechtvaardigheid, laat staan om de meerderheid. Het enige wat telt is het eigen belang, het eigen gelijk. Al het andere is daaraan ondergeschikt.