Misschien is Max een alternatief

Zeventig jaar bestaat de PvdA dus. Natuurlijk heeft politiek leider Diederik Samsom alle recht zijn beleidskeuzes te verdedigen. Hoop mag ook hij blijven koesteren. Maar als de cijfers al zò lang, zò duidelijke taal spreken, is het toch verbazingwekkend dat hij er nog altijd niet aan toe is zijn verantwoordelijkheid te nemen en ruimte te creёren voor een partijgenoot.

Acht Tweede Kamerzetels geeft Maurice de Hond (www.peil.nl) de PvdA alweer maandenlang, en dat terwijl de sociaaldemocraten begonnen zijn met 38. Sinds 2012 zijn alleen maar verkiezingen verloren, en ook het nee van het Oekraїnereferendum past in deze categorie. In september vorig jaar probeerde oud-voorzitter Felix Rottenberg het, maar de partijtop drukte diens roep om een nieuwe leider resoluut de kop in.

Wat nu? NRC Handelsblad, de Volkskrant en De Telegraaf weten het zeker: Er is onrust in de PvdA-gelederen. De behoefte aan het linkse geluid doet zich meer en meer voelen. Vicepremier Lodewijk Asscher zou bereid zijn de handschoen tegen Samsom op te nemen, dezelfde Asscher die nu al vier jaar de volle verantwoordelijkheid draagt voor het regeringsbeleid.

Trouwens, er zijn niet zo heel veel PvdA’ers die zich in het openbaar verzet hebben tegen hopeloos neoliberaal beleid. Misschien is oud-voorzitter Max van den Berg, de huidige commissaris van de koningin in Groningen die eens furore maakte als de ayatollah, de Raspoetin, alias, de Lenin van het hoge Noorden en onlangs nog de gasstrijd won, nog een geloofwaardig alternatief.

Maar wie de partij ook kiest, vóór alles heeft de PvdA nodig, zelfreflectie, discussie, debat, oproer, met de kans dat afvalligen andere wegen moeten vinden. Een fusie zou kunnen. Als het maar uitdraait op een nieuwe, geloofwaardige beleidslijn die recht doet aan het sociaaldemocratische ideaal dat past in de tijd.