Natuurlijk draagt Louis een poppy
Gisteren herdachten Fransen, Britten, Belgen en Amerikanen de elfde november 1918, Wapenstilstandsdag, le jour de l’ Armistice, Remembrance Day , Veterans Day. Kortom, het Einde van de Eerste Wereldoorlog, The Great War, La Grande Guerre, die honderd jaar geleden begon.
Dat wil zeggen, in een treinwagon in het Bos van Compiègne hadden onderhandelaars van de oorlogvoerende staten besloten de wapens neer te leggen na vier jaar bloedvergieten. Om een jaar later via het Verdrag van Versailles de vrede te tekenen, een vrede die misschien geen echte vrede was.
Bijna tien miljoen soldaten zijn in die vier jaar omgekomen. In loopgraven vooral, maar ook in massale veldslagen. De wereld herinnert zich gifgasaanvallen, artillerie de eerste luchtgevechten, de tanks, frontsteden waarvan geen steen meer op de andere stond. Waar het op neerkwam is dat generaals op 19e eeuwse wijze de vijand wilden verslaan met 20e eeuwse middelen.
De vrede herdenken. Stilstaan bij de slachtoffers. Fransen, Britten, Belgen en Amerikanen piekeren er niet over 11 november af te schaffen, anders in te richten. Louis van Gaal is nog maar vier maanden in Engeland. Natuurlijk draagt hij een poppy.
Wat ik zeggen wil. Onbegrijpelijk, ongelofelijk is het jaarlijkse gedoe rond de 4e mei. Een dag om de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog te herdenken, zou de normaalste zaak van de wereld moeten zijn.