Natuurlijk was er weer de ophef
Natuurlijk was er de ophef die morgen is verdwenen als sneeuw voor de zon. Elk jaar opnieuw is er wel een Nederlander die de 4e mei wil openbreken. Dan vindt de één het tijd om een Duitser te laten spreken. Dan wéér, heeft iemand een gedicht geschreven over een fout familielid dat in de strijd is omgekomen. Want toch ook een slachtoffer, niet? En dit keer vindt een dominee het de hoogste tijd om aandacht te vragen voor de vluchtelingen.
Het zal. Begrijpen doe ik het niet. Ik ben twee minuten stil. Ik herdenk de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, de verzetsstrijders, de soldaten die voor ons gesneuveld zijn, de zeelui, Karel Doorman. Ik denk aan mijn grootouders, aan mijn vader, mijn moeder. Dat doe ik al zo lang, en ben niet van plan daarvan af te wijken.