‘Nee, nou ja, vooruit dan maar’

Alsof de kiezer het al niet moeilijk genoeg heeft. Moet hij vandaag een keuze maken uit een onmogelijk groot aantal partijen met programmapunten die nooit worden waargemaakt in de Nederlandse consensuscultuur, moet hij ook nog eens  ja of nee zeggen tegen de Wet voor de inlichtingen- en veiligheidsdiensten, oftewel de sleepwet (Wiv).

Tja, eerlijk gezegd, twijfel ik allang. Ben toch al niet zo’n voorstander van referenda. Ik heb immers mensen gemachtigd om voor mij beslissingen te nemen. Het is het wezen van de representatieve democratie. Maar goed, het is de laatste keer. Dus waarom niet? Mooi meegenomen trouwens dat erover gepraat wordt, gedebatteerd, de voor- en nadelen tegen elkaar worden afgewogen. De wet  is er belangrijk genoeg voor, en zonder referendum zouden weinig burgers weten wat hen boven het hoofd hangt.

Ik snap de tegenstanders, ik zie de onvolkomenheden. Het zou zomaar kunnen dat een bericht als verdacht wordt aangemerkt, zomaar ergens op een bureau terechtkomt. Dat een ander iets leest dat hij niet lezen mag. Weet ik veel wat er allemaal kan gebeuren.

De voorstanders bezweren dat de angst onterecht is. “Wij zijn democraten. Wij zijn te vertrouwen. Bovendien vindt er over twee jaar een evaluatie plaats”, verzekeren zij. Ik lees de column van Maxim Februari. Bedenk dat  de regering wel erg veel te weten komt over mij, een burger. Nee dus, ben tegen. Ik hoor de heer Bertholee, het hoofd van de AIVD.  En denk, nou ja, vooruit dan maar.