Neoliberalen staan voor dilemma

Natuurlijk zal Marine Le Pen hem neerzetten als een lid van de elite, een neoliberale bankier, een loopjongen van de multinationals, een globalist voor wie de echte eerlijke Fransman zeer moet vrezen. Ja, Emmanuel  Macron betekent het einde van ‘La Douce France’.

Natuurlijk zijn de Europeanen blij als Macron op 7 mei president van Frankrijk wordt. Zullen  de beurzen feest vieren als het neoliberalisme voor de zoveelste maal  een overwinning viert in het derde millennium. Maar zelfs de meest overtuigde neoliberaal zal zich tegelijkertijd achter de oren krabben omdat ook hij de grenzen heeft leren kennen van wat het vrije marktdenken vermag.

De rijken worden rijker, de armen armer. Nee, ook Frankrijk doet niet denken aan de 19^e eeuw. Is niet te vergelijken met de tijd dat de Parijse communes de proletarische revolutie ontketenden. De communards wilden vooruit, Le Pens patriotten willen terug in de tijd.

De wereld heeft het al zo vaak  ervaren.  Waar mensen het  verleden verheerlijken, zoeken naar het echte, onbedorvene, het zuivere, dààr komt al gauw ellende van. We kunnen nu eenmaal niet terug. Stilstaan is geen optie. We moeten vooruit. Zo, ook in Frankrijk.

Helaas, vooruitgang gaat met vallen en opstaan. Steeds weer blijkt dat mensen maar moeilijk leren. Één miljonair is leuk, twee miljonairs zijn een aardig fenomeen. Komen er drie, wil iedereen. En al gauw zijn er te veel waarop de achterblijvers gefrustreerd en erger raken.

Dat is het dilemma van de neoliberale profeten. Ze hebben een punt, maar geen oog voor de krachten die de maatschappij bijeen plegen te houden. Misschien kan het niet anders. Klimaat maakt  het probleem nog complexer dan het al is. Hoe het ook zij, als Emmanuel  Macron en zijn politieke vrinden geen oplossing vinden, heeft de 21^ste eeuw  alles in zich om de eeuw van de achteruitgang te worden.