Net als toen schiet democratie tekort
De waarschuwingen klinken luider. De vergelijkingen met de jaren 1930 stapelen zich op. Onoverbrugbaar lijken de voors en tegens. De toekomst is in nevelen gehuld. De geschiedenis herhaalt zich niet. Maar net als toen blijft de democratie in gebreke. Is tegelijk in groot gevaar.
In 2014 was het al duidelijk. De verovering van De Krim was niet eens een begin. De Russische dictator Poetin droomde niet alleen van het herstel van het eens zo machtige tsarenrijk. Hij wilde het terug. Opstandelingen in Georgië, Moldavië konden al op hem rekenen. In Tsjetsjenië hielp hij zijn zetbaas Kadyrov aan de macht.Aanvankelijk meende Poetin te kunnen rekenen op de Russischgezinde Oekraïners. Maar de Majdanrevolutie van 2014 zette een streep door zijn plannen. De democratie had gewonnen. Niets gevaarlijker dan de democratie. Dus viel het Russische leger op 22 februari 2022 Oekraïne binnen. De Russische strijdkrachten gingen uit van een snelle overwinning. Mede door de westerse militaire steun bood Oekraïne geduchte tegenstand. Het drong de aanvallers in het defensief. Een uitputtingsoorlog begon.
Na twee jaar heeft Rusland opnieuw de overhand. Vernietigt de Oekraïense infrastructuur, zet miljoenen burgers in het donker. Gooit bommen op woningen. Het Westen geeft Oekraïne net genoeg om zich enigszins staande te houden. Maar een nieuw offensief dreigt. De druk op de Oekraïense regering neemt toe. President Zelenski zou Rusland tegemoet moeten komen.
Het Westen wil niet direct betrokken raken. Oekraïne vecht met één hand op de rug. De Europese Unie geven wapens en militair materieel. Maar Oekraine moet bidden en smeken om het Patriotluchtverdedigingssysteem. In de Verenigde Staten weigeren de Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden al maanden hun fiat te geven aan een militair steunplan van 60 miljard dollar.
Al met al is de hulp niet genoeg. Er moet meer, veel meer gebeuren. Intussen lijkt het Westen lamgeslagen. In de Europese Unie winnen de extreemrechtse partijen veld. Partijen die sympathie hebben voor het Rusland van Poetin.
In de Verenigde Staten is het niet anders. In elk geval lijken Trump en zijn Republikeinen het Russische gevaar niet te zien. Zij kiezen ervoor de Democratische president Biden de politieke voet dwars te zetten.
In 1938 dacht de Britse premier Chamberlain in München de vrede gewonnen te hebben. Sudetenland hoefde slechts Duitsland te worden. Waarmee Hitlers honger naar meer alleen maar werd gevoed. Als Poetin in Oekraïne wint, mag het niemand verbazen als hem hetzelfde overkomt.