Iedereen gunt het Duitsland

Opperste Duitse vreugde kwam langs, de hele godganse dag. Een half miljoen trotse voetbalfans juichten hun helden toe voor de Brandenburger Tor in Berlijn. Feest was het bij onze oosterburen. Overal feest, hier vlak over de grens. Zelfs Wim van Hanegem toont begrip. “Want”, schrijft de grootmeester uit een ver verleden in het AD, “Duitsland heeft het wereldkampioenschap verdiend”.

Geen wanklank gehoord. “De titel is het resultaat van tien jaar hard werken. Van spelvreugde en de geslaagde vermenging tussen oude en nieuwe voetbalkwaliteiten. Vergeet niet dat het Duitse voetbal tien jaar geleden er net zo aan toe was als Braziliё nù”, aldus een alleszins redelijk commentaar in de Frankfurter Allgemeine Zeitung.

Tevredenheid heerst alom. Niemand die het Duitsland misgunt. De experts zijn het eens: Het frisse vrolijk-technische voetbal staat de komende jaren model voor de concurrentie. Aan ons is het om zich daaraan op te trekken.

Dus zal ik wel weer de enige zijn die het een tikje anders ziet. Immers, dit had onze dag moeten zijn. In elk geval waren we beter dan de Argentijnen die ons pas na strafschoppen uitschakelden. Hadden we in de finale meer kans gehad met onze razendsnelle spitsen. Het is trouwens allemaal de schuld van Pierre van Hooijdonk. Diens commentaar was funest en de oorzaak dat Robin van Persie na de wedstrijd tegen Australiё geen bal raakte en constant buitenspel liep.

Hadden wij gewonnen, had onze economie een boost gekregen. Was niet Angela Merkel de heldin van het voetbalwezen, maar hadden Maxima, koning Willem-Alexander en Mark Rutte met de wereldtitel mee kunnen liften. Waren wij trots op ons land en onze jongens geweest. Hadden wij onze tranen laten lopen en het feest grootser dan groots gevierd. Ongetwijfeld zouden we onze zorgen verdronken hebben in vaten bier en weggegeten met zakken vol frites met mayonaise. Ja, de horeca zou werkelijk een fantastische week hebben gehad.