Nu is Robin Williams weer dood
Nog viereneenhalve maand te gaan. Ik kan niet wachten tot het 2015 is, want nu al durf ik 2014 een rampjaar te noemen. In elk geval kan ik me niet herinneren dat het er in mijn wereld veel beroerder aan toeging. Nu is Robin Williams weer dood.
Ik corrigeer. Alles is relatief. Denk aan de watersnoodramp van 1953. In 1977 kwamen 583 mensen om, onder wie 267 Nederlanders in Tenerife, de grootste vliegramp ooit. De wereld heeft aardbevingen doorstaan, vreselijke overstromingen, de allerergste hongersnoden. De sporen van de genocide in Rwanda zijn nog altijd niet uitgewist.
Verschrikkelijke oorlogen hebben plaatsgevonden. Vietnam trok diepe sporen. De afschuwelijkste misdaden zijn gepleegd. Ware drama’s hebben zich afgespeeld. Politieke moorden zijn gepleegd. Dictaturen hielden en houden miljoenen in hun greep. Miljoenen en miljoenen levens zijn geofferd om God weet waarom.
Drugs en drank zorgen al sinds mensenheugenis voor de grootste ellende. De economische crisis van 2008 openbaarde de zwakheden van de mens. En niets is natuurlijk te vergelijken met de verloren voetbalfinale van 1974: Duitsland-Nederland 2-1.
En toch, toch heb ik het idee dat 2014 een rampjaar is. Zijn er dan geen lichtpuntjes? Ja, één. Ik vind dat premier Mark Rutte zich als een staatsman ontwikkelt.