O jee, het NOC*NSF is boos

In witte lijkwagens kwamen ze aan, op school. Eindelijk thuis waar familie en vrienden wachtten . Eindelijk mochten ze hun kinderen begraven, bijna drie maanden nadat copiloot Andreas Lubitz, op weg naar Düsseldorf 150 mensen de dood injoeg. Onder hen, 16 leerlingen en twee leraren van het Joseph-König Gymnasium in Haltern am See.

Een vliegtuigongeluk raakt, en al helemaal als het niet zo maar een ongeluk is. Dus stond de wereld even stil, op 24 maart om precies te zijn. De kranten raakten niet uitgeschreven. Televisie was dag en nacht paraat. Over de A230 die tegen een Franse Alp vloog. Hoe een 26-jarige jongeman het leven niet aankon. Over een deur die afgesloten was. Over slachtoffers, psychiatrische onderzoeken en al dan niet verwijtbare fouten. Over Airbus, Germanwings, Lufthansa, zwarte dozen en Franse helden.

Intussen zijn drie maanden verstreken. Toen kwamen die lijkwagens in beeld, en bleek dat de eerste slachtoffers nu pas begraven worden. Ik schrok, want het leek allemaal zo lang geleden. Wat gebeurt er niet zoal? O, jee, het NOC*NSF is best wel boos omdat er geen draagvlak is voor de Europese Spelen. Waarmee de Nederlandse kansen zijn geslonken om de Olympische Spelen of het wereldkampioenschap voetbal te organiseren.