Oh, Donald Trump: Wat nu?
Oh, Donald Trump. Alles leek in kannen en kruiken. Nog een week te gaan. Dan is hij president van de Verenigde Staten van Amerika, de 45ste nog wel. Gooien die verdraaide media roet in het water. De banden met de Russen dreigen hem alsnog fataal te worden.
Het is een tijd van overgang. Of het beter wordt? Hebben we in een vorige eeuw twee wereldoorlogen gehad, kernwapens uitgevonden, het socialisme afgezworen, herrijzen oude spoken alweer uit het politieke graf. Het oude Rusland stelde niets meer voor, hamer en sikkel waren voorgoed opgeborgen, de Koude Oorlog was verloren. Maar kijk nou eens. Moskou heeft zich herpakt, staat klaar zijn oude plaats op het wereldtoneel weer in te nemen.
Nee, er staan geen Russen klaar om Europa te overlopen. Wel zijn zij vastberaden, werken toe naar het beoogde doel, delen speldenprikken uit, gaan stap voor stap. Slaagt president Poetin erin zijn Syrische beschermeling Bashar al-Assad in het zadel en afhankelijk te houden, slaat hij een grote slag, heeft alvast een bruggenhoofd in het Midden-Oosten.
De tijd lijkt rijp al is het maar omdat het Westen geen aandrang voelt zich opnieuw in het Arabische wespennest te begeven. Bovendien heeft zowel de VS als de Europese Unie het erg druk met zichzelf. Een week voor zijn inauguratie moet president-elect Donald Trump zich verweren tegen beschuldigingen die door de nieuwszender CNN en de website BuzzFeed naar buiten zijn gebracht.
Die beschuldigingen betreffen met name de contacten met de Russische president Vladimir Poetin en de hacks in verband met de Amerikaanse verkiezingen. CNN baseert zich daarbij op bronnen van de inlichtingendiensten waaronder FBI en CIA die op hun beurt putten uit de bevindingen van een oud-medewerker van de Britse veiligheidsdienst MI6. Trump doet het nieuws af als ‘fake’, ‘Niets van waar’.
Maar critici twijfelen, vinden de goede verstandhouding tussen Trump en Poetin verdacht. Ruslandkenners menen dat het allemaal haarfijn past in de Russische tactiek om de westerse bondgenoten tegen elkaar uit te spelen, in verwarring te brengen, chaos te creёren. Vandaar ook, de steun voor nationaal-populistische groeperingen in de Europese Unie.
Het is dat Donald Trump in de Verenigde Staten woont. Zijn Republikeinse achterban heeft verdacht veel weg van de kiezers in Europa die stemmen op partijen als de PVV, de Duitse Afd, het Franse Front National en de FPÖ in Oostenrijk. Hoe zwakker de gevestigde democratische regimes zijn hoe mooier Rusland het vindt.
Misschien komt Poetin van een koude kermis thuis. Immers, chaos scheppen is één. Maar wat dan? Het Midden-Oosten blijft onvoorspelbaar en in eigen land wonen bijna 30 miljoen moslims die lang niet allemaal immuun zijn voor Allah’s lokroep, verwoord door radicale strijdgroepen.
De Russische economie mag tekenen van herstel tonen, de olieprijs is nog lang niet op niveau. Oorlogen zijn duur. Ook de sancties naar aanleiding van de bezetting van De Krim en de steun aan de Russisch gezinde opstandelingen in Oekraїne hakken erin. Poetin mag de betere schaker zijn, het politieke initiatief naar zich hebben toegetrokken, de vraag is hoe lang zijn land zich de confrontatiepolitiek kan veroorloven.
Spannend is het wel. President-elect Trump gelooft dat hij met Poetin kan zaken doen maar lijkt te vergeten dat de Europese Unie een andere conclusie heeft getrokken. Eenmaal president zullen de VS en Europa hun politiek op elkaar moeten afstemmen. Lukt dat niet, is er ook maar de geringste ruis in het westerse bondgenootschap merkbaar, zal het Rusland van Poetin profiteren.
Op 20 januari wordt Donald J. Trump president van de Verenigde Staten. Een slecht begin is het voor hem zeker. Onderzoeken dreigen. Hoe zit het nou met die Russische hacks precies? Wat is de rol van de Republikeinse partij? Wat te denken van zijn contacten met de Russen? Heeft Trump gelogen, misschien? In geval van onbevredigende antwoorden, staat één ding staat vast: Er zijn presidenten om minder tot aftreden gedwongen.