Ook Hitler was gekozen
De eerste gedachte was dat het in elkaar gestoken was. Toen zag ik de beelden van de tanks in Istanbul, de rookkolommen, de mensenmassa’s. Er vielen doden. De experts spraken duidelijke taal. Nee, dit kun je niet spelen. Het risico op ontdekking is te groot. Maar 48 uur na de coup ben ik toch weer aan het twijfelen geslagen. Op z’n minst is Recep Tayyip Erdogan ertoe in staat. Denk ik.
De wereld komt er wel achter, al is het maar omdat de Turkse president bewijzen zal moeten overhandigen als hij diezelfde wereld ervan wil overtuigen dat de leider van de Gülenbeweging, Fethullah Gülen, het brein van de staatsgreep is. Om nog maar te zwijgen van de rechtmatigheid van de duizenden arrestaties waartoe hij inmiddels is overgegaan.
Intussen spookt door mijn hoofd de vraag of het legitiem is om een democratische gekozen leider met geweld uit zijn ambt te zetten? “Nee”, betogen de Amerikaanse president Barack Obama, de Duitse bondskanselier Angela Merkel en premier Mark Rutte. “Nee”, sluit zelfs de Turkse oppositie zich bij hen aan. “Nee”, denk ik.
Waarop opnieuw de twijfel toestaat. Ook ene Adolf Hitler was democratisch gekozen. Toch? En zou de wereld niet veel bespaard zijn als het Duitse leger had toegeslagen toen het nog kon? Waarbij komt dat het verschil zo groot niet lijkt tussen de gedachtewereld van Recep Tayyip Erdogan en de ook al democratisch gekozen Mohamed Morsi, de leider van de Moslim Broederschap die nu al drie jaar in een Egyptische gevangenis zit.
Veel twijfels dus. Behalve deze ene. Een democraat is Erdogan zeker niet.