Poetin mag zich winnaar wanen

Steeds donkerder wolken hangen boven Europa. Het is dus 1938. Niet München maar Moskou. Bondskanselier Angela Merkel en president François Hollande smeken Vladimir Poetin om vrede. Maar de Russische president houdt voet bij stuk: Oekraїne wordt Russisch of niet.

Natuurlijk is het allemaal doordacht. Ook Merkel en Hollande kennen de geschiedenis. Zij willen geen Neville Chamberlain, c.q. Édouard Daladier zijn. Dus staan zij in Moskou niet met lege handen. “Vladimir”, fluisteren zij, “als je niet instemt, zullen de Amerikanen Oekraїne bewapenen, en dan weet je het wel. Dan kunnen wij als NAVO-leden niet achterblijven”.

Russen zijn goed in schaken. Dus schaakt de president. Hij heeft het spelletje door. Zijn opening in de Krim verschafte hem vorig jaar een voorsprong die hij in het middenspel nog heeft uitgebouwd. Sancties mogen de economie schaden, zijn separatisten houden het initiatief.

Op naar het eindspel. Poetin realiseert zich dat de status van de Russische vazalstaat Transnistria in zicht komt voor Oost-Oekraїne. De regering in Kiev is de wacht aangezegd, en weet dat zij niet op de Europese Unie hoeft te rekenen. Waarmee de Russische president zich winnaar mag wanen.

Winnen, weten wij, smaakt naar méér. “Europa wil geen oorlog. Europa heeft geen leger. Europa is verdeeld”, weet Vladimir Poetin. Nee, hij zal niet zo snel een Derde Wereldoorlog ontketenen. Maar ermee dreigen hoort bij het spel. Als Amerika Oekraїne wil bewapenen, neemt hij zijn maatregelen. Kiev zijn wil opleggen, is het eigenlijke doel. Daarna ziet hij dan weer wel.