Poetins droom ontaardt in vloek

De beelden tonen rijen levenloze lichamen. Kogelgaten in uiteengereten gebouwen die nu ruïnes zijn. Stapels stenen als restanten van een trotse stad. Lege straten die verdwijnen in eindeloze verten. Grote gaten in het landschap zouden massagraven zijn voor mannen, vrouwen en kinderen.

Oekraïne, 2022. Russische soldaten vechten de oorlog van hun baas. Vechten voor  een droom. Dus zijn zij meedogenloos. Moorden zij. Schieten, roven en plunderen. Passen de wetten van de gewetenloze toe.Rusland is de agressor. Het valt een buurland binnen omdat dictator Poetin zo zijn dromen heeft. Hij wil de baas zijn van een groot en machtig rijk.  Hij eist gehoorzaamheid.

Als Poetin zijn er méér geweest. Soms werkt het. Een tijdje. Voor even. In vroegere jaren konden de heersers van bepaalde rijken soms eeuwen mee. Maar aan alles komt een eind. De ondergang van een rijk is nooit zomaar. Er is een reden. Zo hadden de tsaren van het Russische rijk in 1917 hun tijd gehad. De Sovjet Unie deed haar intrede.  De communistische partijleider Stalin heerste met ijzeren hand. Zijn opvolgers moesten de macht delen. Maar in 1991 stortte ook het Sovjetimperium in.

Russen zijn hardleers. In elk geval is het niet zo heel vreemd dat de ex-geheim agent Vladimir Poetin zijn heil zoekt in oude dromen over vergane rijken. Maar helaas voor hem. Onvervulde dromen ontaarden al gauw in even zo vele vloeken.

Doden vallen. Raketten doen hun vernietigende werk.  Het Russische Rijk waarvan Poetin droomt mag eens bestaan hebben. Het is geweest, is dood. Komt niet terug.