President Macron wil koning zijn

Nog geen idee welke kant de Franse president Emmanuel Macron precies uit wil. In hoeverre de uitwerking van zijn ideeёn te combineren is met de fungerende democratie zal blijken. Wat zeker is dat de president nog meer de allure van een koning moet uitstralen dan hij toch al doet.

Dus houdt hij voortaan elk jaar een rede voor het voltallige parlement, bestaande uit de Assemblée Nationale(477 leden) en de Senaat(348). In deze troonrede maakt de president zijn plannen voor het nieuwe begrotingsjaar bekend.  Een van de plannen betreft de vermindering van het aantal parlementsleden met een derde. Een deel van hen zal via het evenredige stelsel gekozen worden. Verder zouden er in de Europese Unie op gezette tijden democratische conventies moeten plaatsvinden waarin burgers kunnen meepraten over Europa.

Spannend wordt het wel. Critici zetten zich al af tegen de pretenties  van de president. Zo heeft deze een eind gemaakt aan het jaarlijkse interview op Le Quatorze Juillet met de pers. De president wordt vóór alles de bewaker van de grote lijn met de regering als uitvoerder van de presidentiële plannen.

De door de toenmalige president De Gaulle  in 1958 ingestelde Vijfde Republiek beoogde een eind te maken aan jaren van politieke instabiliteit, mede als gevolg van de Algerijnse onafhankelijkheidsstrijd.

Daartoe verkreeg de Franse president al verregaande bevoegdheden en tot op de dag van vandaag meten de bewoners van het Élysée zich koninklijke allures aan. De Franse burgers verwachten dat ook. Het falen van Macrons voorganger, de socialist François Hollande, is mede op dit verwachtingspatroon terug te voeren.

“Fransen missen hun koningen”, heeft Macron gezegd. Jazeker, misschien. Dat dachten de Napoleons  in de 19^e eeuw ook. Nog altijd telt Frankrijk een tiental troonpretendenten, nazaten van de Bourbons, Napoleon Bonaparte en het Huis van Orléans.  Maar Frankrijk is sinds 1870 een republiek. De geschiedenis leeft. Ongetwijfeld zijn er Fransen die verlangen naar de grandeur van weleer. President  Mitterrand (1981-1995) was er bij uitstek de vertolker van.

Blijkbaar heeft president Macron deze gedachtegang verinnerlijkt.  Maar ja, het is 2017, geen 18e/19e  eeuw, zelfs geen 1990. Wil hij slagen, zal de president in de eerste plaats de grote problemen van Frankrijk moeten aanpakken.

De econoom Thomas Piketty heeft er over geschreven in  ‘Het kapitaal in de 21^e eeuw’. Natuurlijk is Europa een belangrijk thema. Maar president Macron zal met name iets moeten ondernemen tegen de onvrede in de voorsteden, de sociale tegenstellingen, tegen het grote verschil tussen Rijk en Arm dat op zijn beurt veel  te maken heeft met  de weerklank die het moslimradicalisme krijgt in het land.