Staat zonder haat, zonder angst

‘Een Palestijnse staat is verder weg dan ooit’, is de kop boven een artikel op de opiniepagina van de Volkskrant. De historicus Lotfi Abdel Hamid schreef het, en de lezer kreeg wat hij verwachtte. Want het gaat over de schending van burgerrechten, bezetting, verwoesting van woningen, vernederingen. Over 700 kilometer Muur. En geweld natuurlijk, inclusief liquidaties, martelpraktijken, en veel, heel veel doden aan Palestijnse kant met name.

De historicus is niet de eerste die de Israёlische politiek vergelijkt met die van de apartheidsstaat Zuid-Afrika, en de westelijke Jordaanoever met een gevangeniscomplex dat elke poging tot een levensvatbare staat onmogelijk maakt. “Logisch dus dat frustratie op een gegeven moment tot uitbarsting komt”, aldus Lotfi Abdel Hamid.

Het is de Palestijnse zienswijze, en het heeft niet eens zin die van Israёl daartegenover te stellen. Maar dan wordt het toch interessant als Lofti Abdel Hamid openblijk twijfelt aan de haalbaarheid van een onafhankelijke Palestijnse staat, ààn, met andere woorden, de zogeheten twee statenoplossing. En hij verwijst naar de Egyptische geleerde Edward Said die vijftien jaar geleden al pleitte voor één Israёlisch-Palestijnse staat waarin beide volkeren gelijke rechten hebben, vreedzaam naast elkaar leven, zonder haat en zonder angst.

Toegegeven, enkele details moeten nog worden ingevuld. Maar zo’n staat! Wie kan daar eigenlijk tegen zijn?