De Westelijke Jordaanoever, Jeruzalem, de Gazastrook. Hoeveel slachtoffers zijn er niet al om gevallen? De Palestijnen willen een eigen soevereine staat. Maar Israël houdt hen in een ijzeren greep. Vorige week nog vielen Palestijnse Hamasstrijders Israël binnen.

Oorlog dus! Hamas gijzelt 200 burgers. Israël mobiliseert. Bombardementen maken opnieuw honderden, duizenden slachtoffers, voor het merendeel onschuldigen.  Het vechten, schieten en  doden houdt niet op. Hamas roept de Palestijnen op in opstand te komen.Ook gisteren vielen er weer honderden doden. Een raket trof een ziekenhuis in Gaza-stad. Al snel wijst Hamas Israël als dader aan. Maar Israël ontkent. De bom zou van de Islamitische Jihad zijn.  De president van de Palestijnse Autoriteit, Abbas, weet het zeker: “Israël is de dader”.

De toekomst zal opheldering geven. Toch kan het niet verbazen als er iemand zichzelf een klopje op de schouder geeft. Zich in de handen wrijft. Immers, dat  heeft hij hem toch maar mooi geflikt. Geschiedenis gemaakt. Prachtig toch!

Of de voltreffer ook toeval kan zijn? Immers, er zou sprake kunnen zijn van een ongeluk, een fout in de afstelling misschien. Nee, onmogelijk. Er is over nagedacht. Vandaag komt de Amerikaanse president Biden naar het Midden-Oosten. Biden is de machtige steunpilaar van het gehate Israël. De man wil vrede, rust. Hij zou Jordanië voor een topconferentie aandoen. Handen drukken. Elkaar omhelzen. Vertrouwen wekken. Hamas veroordelen. Dat moet voorkomen worden. Staan Israël en Saoedi-Arabië niet op het punt elkaar te erkennen?

Hoe het zij, de  81-jarige Amerikaanse president is niet welkom. De mensen zijn boos, woedend. Israël is de schuldige. De vijand. Het gaat om genocide. Om solidariteit met de arme, verdrukte Palestijnen. Die willen hun land terug, ‘from the River to the sea, Palestine will be free’.